Quixotic Quests

Ξέρεις ποιο είναι το ανυπέρβλητο πρόβλημα με τις λέξεις; Με τον καιρό ξεθωριάζουν! Μένουν συνήθειες… κι ύστερα πρόθεση… μετά σιωπή… τέλος κενό. Αν κάτσεις να το σκεφτείς, μια ανάστροφη κοσμογονία. Μα για κάποιο λόγο, απροσδιόριστο, ποτέ δεν κάθεσαι. «Συνήθεια», θα πεις δικαιολογούμενος. «Σαν τι γυρεύεις να κατορθώσεις πάντα στεκούμενος;» θα ρωτήσω έπειτα. «Αγνές οι προθέσεις μου!» θα βιαστείς να με καθησυχάσεις. «Αλήθεια;» θα επιμείνω, τάχα αδιάφορα. Δε θα μιλήσεις, μα θα πνιγείς σε ένοχη σιγή. Θα αποστρέψεις τα μάτια έντρομος μη κάποια νέμεση κρύβεται στα δικά μου. Αμ δε! Θα ‘ναι κενά και άδηλα, πάνθωρα και ολογνώστες. Απορείς. Ίσως θαυμάζεις κιόλας. Αναμενόμενο. Για να προλάβω, ενορατικός σίγουρα δεν είμαι. Αν κάποιο χάρισμα έχω –και το λέω για να μη νιώθεις άσχημα εσύ- είναι η αθόρυβη σκέψη. Έτσι κατάφερα να κρυφακούσω που το ‘λεγαν η μια στην άλλη. Κουβεντιάζουν ψιθυρίζοντας σαν βρεθούν σ’ ομήγυρη εμπιστοσύνης. Λένε κι άλλα πολλά, κουτσομπολεύουν, χαχανίζουν. Κι εκεί που αποφαίνομα

Το κεφάλι που και που θέλει υποστύλωση. Γίνεται, βλέπεις, βαρύ από τις σκέψεις – ή χειρότερα, την απουσία τους. Και του ταλαίπωρου λαιμού τα έδρανα δεν επαρκούν πάντα δυστυχώς. Τι να σου κάνει κι ο άτλαντας; Τιτάνας μεν, αλλά ξέρει να βαστά απλώς τον θόλο. Εδώ ωστόσο μιλάμε για θολό! Διαφορά μεγάλου βάρους –ενός τόνου για την ακρίβεια. Δε θέλεις, σαφώς, να γκρεμίσει. Γιατί, όσο κι αν δε του φαίνεται έτσι που στέκει απαθές εμπρός στο φωτεινό πανόραμα, όλο και κάπου θα φανεί χρήσιμο – ή τουλάχιστον αυτό ελπίζεις. Απεργάζεσαι, λοιπόν, σχέδια να το γλυτώσεις από την επερχόμενη κατάρρευση που το απειλεί. Σχέδια. Στατικά. Μηχανικά. Σύγκρυο σε πιάνει κι αναριγάς στην αντήχηση αυτών των λέξεων. Γιατί δεν ξέρεις. Πώς θα μπορούσες; Ίσως να ‘ναι που, όποτε χρειάστηκε να μελετήσεις για το πολυτεχνείο της ζωής, διάλεγες πάντα την άλλη οδό, τη φιλοσοφική. Ίσως και όχι. Δεν έχει άλλωστε σημασία. Σημασία έχει το σχέδιο κι προ πάντων ο σκοπός. Σκοποφιλία. Σαν όλες τις φιλίες, είναι σχέση εξάρτυσης –