Ένα τουλάχιστον αύριο είναι πάντα εδώ και βλοσυρά παρατηρεί γεμάτο απαιτήσεις. Δεν σε αφήνει μονάχο ούτε λεπτό, να πάρεις μια ανάσα. Ξέρεις πως δε γίνεται αλλιώς. Αφού μπροστά κοιτάς. Κι εκείνο μπροστά σου στέκει. Λογικό είναι. Λογικό και φρόνιμο. Έτσι πρόκοψαν, εξάλλου, τόσοι και γίνηκαν τρανοί και βρήκαν τη γαλήνη. Φρόντισαν. Προνόησαν. Αναντίρρητο το αύριο δέχτηκαν εντολοδότη, μ’ όλες τις καυστικές υποδείξεις - που άπονα χαράζουν το στομάχι, ναι, αλλά που το νου τροχοδρομούν προς τ’ αγαθό και τ’ αλεξίπονο. Τάχθηκαν επομένως στην υπηρεσία του ολόψυχα κι ως αντιδώρημα θα ζήσουν να δουν κι άλλα αύριο προστάγματα στους ώμους να στοιβάζουν. Μα κάθε αύριο που έρχεται πρέπει να είναι σαν όλα αυτά που πέρασαν ήδη. Όλα τα αύριο των ανθρώπων, όχι μονάχα τα δικά σου. Τα δικά σου είναι λίγα και δε φτάνουν να πλακοστρώσουν το διάβα σου μέχρις εκεί που είναι να πας. Ίδια λοιπόν. Γιατί αλλιώς πώς θα τα γνωρίσεις για να πράξεις τα δέοντα; Μια απαρέγκλιτη αλληλουχία. Γνώριμη, προβλέψιμη, ευκολο