Αν οι σκέψεις σου είχαν την περίεργη συνήθεια να ενσαρκώνονται μπροστά σου αυτοστιγμεί, μ’ όλη τους την ακατέργαστη ένταση και εντελή ασάφεια, θα ‘χες άραγε το κουράγιο να συνεχίζεις να σκέφτεσαι ακατάβλητος; Κι αν ο κάθε λογισμός σου -απείθαρχος ή καθωσπρέπει- απτά γεννήματα έφερνε και θεμελιώδεις συμπαντικές μεταπλάσεις, ώστε να προκύπτουν μονάχα κυριολεξίες κι αυτονόητα, πώς θα ‘ταν άραγε ο κόσμος τότε; Να ξεπηδά απ’ το δικό σου το αυτοδιάθετο μυαλό το είναι και το δέον. Χωρίς αντίρρηση και δισταγμό, εξόν απ’ όσους ενυπάρχουν στα αξιωματικά σου οξύμωρα. Θα ‘σουν περήφανος ή τρομοκρατημένος να ‘σαι πολίτης αυτού του άλλου κόσμου; Παρά την υποστατική αισιοδοξία και τη μελετημένη αυτογνωσία, δεν παίρνεις το ρίσκο, έτσι; Μια σκλήθρα αρκεί για να ξεσκίσει ολόκληρο το ύφασμα της ύπαρξης. Γιατί αυτή η μία χιλιάδες θα γεννήσει. Κι εκείνες άλλες. Πιο αιχμηρές. Πιο μοχθηρές. Και πιο μεγάλες. Δεν αρκεί μια μαντεψιά, μια εκτίμηση ή μια πεποίθηση. Χρειάζεται απόλυτη επίγνωση. Διστάζεις. Ω, τ