Είναι ο κόσμος αντηχείο που παρεμβάλλεται στις συχνότητες . Γκρίζοι θόρυβοι, παράσιτα φυτρώνουνε πυκνά, γιατί κανένας δε φροντίζει πια τους κήπους. Κι οι θόρυβοι αμείλικτοι πνίγουν τα χρώματα. Είν’ η τσουγκράνα βαριά να τη σηκώσουν ώμοι που σηκώνουν τόσα άλλα. Είναι κι οι χούφτες άμαθες στις σκλήθρες. Ζουν, βέβαια, οι ήχοι. Πάλλεται κάθε τόσο ο αέρας με νοήματα. Μα είν’ τα μάτια τόσο απελπιστικά άδεια στις κόγχες τους που τα νοήματα τρομάζουν, χάνουν το δρόμο, συγκρούονται και πέφτουν καταγής χαλάζι. Με γδούπο άτακτο, εκστατικό. Κλαγγίζουν οι τσίγκινες στέγες στις ψυχές των ανθρώπων, φτωχά υπόστεγα που αγωνίζονται να σωθούν απ’ τα φαινόμενα. Και το χαλάζι άπονο σοδειές τσακίζει, τις λίγες, τις περήφανες. Να, κάποιοι αποζημίωση αυθάδικα απαιτούν κι ορθώνουν γροθιές σε ίλιγγο αγανάκτησης. Τρεμάμενες γροθιές, όπως όλα τα φλάμπουρα κόντρα σε αέρηδες δερβέναγες. Ρουφούν κοφτές ανάσες και χάσκουν, στόματα διάπλατα πασχίζουν ν’ αδειάσουν πνευμόνια φλόγινα. Κι ενώ τους μύες της γνάθου τ