Αν ήσουν σ’ ένα ήσυχο δωμάτιο μόνος με τις σκέψεις σου επ’ αόριστον, πόσο υπολογίζεις πως θα σου έπαιρνε μέχρι να αρχίσεις να τρέμεις από ένταση και να ουρλιάζεις από τρόμο; Χαμογελάς κάπως αμήχανα. Σε ξάφνιασε τάχα τούτος ο αντιγεγονοτικός συλλογισμός που καλείσαι ν’ ακολουθήσεις. Το φρύδι ανασηκώνεις και τρίβεις το πηγούνι με προσποιητή περίσκεψη. Μπαίνεις στον πειρασμό να εναντιωθείς επί της αρχής, αλλά το μετανιώνεις. “Δεν το έχω σκεφτεί” απαντάς με τελεσίδικη αυτοπεποίθηση, χωρίς να έχεις την πρόθεση να συμπληρώσεις λεπτομέρειες. Μα η αλήθεια είναι πως το έχεις. Μάλιστα, ίσως να ξέρεις το χρόνο ακριβώς. Με απόκλιση κλάσματος δευτερολέπτου. Στα δωμάτια που μπαίνεις όλο και κάποιος θόρυβος υπάρχει να σε προφυλάξει σπλαχνικά απ’ την αμείλικτη σιωπή. Φροντίζεις ιδιαίτερα γι’ αυτό. Έτσι, δεν μένεις μόνος με τις σκέψεις σου συχνά -ή και ποτέ. Από σύνεση, όχι δειλία. Γιατί αν τύχει να νιώσεις την ησυχία να σιμώνει θα αναγκαστείς να την πυροβολήσεις ανάμεσα στα φρύδια. Χωρίς σιγαστήρα .