Αυστηρός κριτής. Δίκαιος. Αδέκαστος. Μ’ επιχειρήματα στιβαρά. Και προτάσεις εμπεριστατωμένες. Πολλές προτάσεις. Προτάσεις που πέφτουν στο κενό και σπάνε τα ποδάρια τους. Σκούζουν φρικτά και κλαίνε. Όχι για τα κόκκαλα που σχίζουν αιχμηρά τη δόλια σάρκα και βήματα ξεκόβουν. Ούτε για το αμετανόητο σάλτο που τις γκρέμισε στο παγερό επίπεδο κάποιου μισοσβησμένου, λερού παράδρομου. Ανάμεσα σε γάτες μονόφθαλμες κι άδεια χαρτόκουτα. Μα για κείνον που στέκει ακόμα αγέρωχος. Και σκέφτεται και κρίνει. Χωρίς να ξέρει. Χωρίς να θέλει να μάθει. Αν ήξερε που καταλήγουν τα καλογυαλισμένα λόγια του θα ‘χε σιγήσει σίγουρα. Ή θα ‘χε τουλάχιστον κατέβει απ’ την ταράτσα. Μα είναι το πανόραμα που έμπνευση του δίνει. Από εδώ πάνω έχει άλλη οπτική απ’ ό,τι οι διαβάτες κάτω. Να’ ναι καλά οι άνθρωποι να φτάσουν όπου θέλουν. Χαμένα μοιάζουν να τα ‘χουν όμως. Ούτε εκείνος τα βλέπει όλα -ταράτσες πιο ψηλές του κόβουνε τη θέα. Βλέπει, ωστόσο, κάμποσα. Τις λάθος στροφές. Τ’ άδοξα αδιέξοδα. Τους δρόμους τους πολύβοο