Καταμεσής σε αλωνάκι βαθουλό που ορίζουν πάσσαλοι αυτοφυείς ένα γύρω και γκρεμός βαθύπτωτος στο πέρα. Κτήμα μισιακό της γνώσης και της λόξας. Εκεί θα την βρεις, δουλοπάροικο κι επιστάτρια. Στα ριζά παντοτινά δεμένη από γεννησιμιού της. Ήσυχη ποτέ δεν μένει. Ολοένα πάλλεται, χοροπηδάει και χορεύει. Μια τ’ ανάγλυφα ουράνια γαργαλάει και πασαλείβεται την κοσμογόνα αστερόσκονη. Μια ξοπίσω, σιμά στην μπούκα του φρέατος που σκαπανεύουν άνεμοι ποιητές, αποσύρεται να πάρει φόρα για ταυροκαθάψια. Υποκλίσεις, στροφές, τινάγματα με πάθος και λαχτάρα εκτελεί. Έχει διπλώματα πολλά στο παλμαρέ της. Έτσι αεικίνητη, επιμελής και σβέλτη που ‘ναι, μονάχα ευδοκίμηση θε να φέρει στους οικείους. Εξόν άμα μακραδερφάδες της, σπουδάστριες της υπέροχης τάξης του αδιαμφισβήτητου, επέμβουν αυτεπάγγελτα κι εκδώσουνε διάταγμα πως πρέπει παραταύτα να λουφάξει. Φρόνιμη να μείνει. Να πάψει, οριστικώς κι αμετακλήτως, τις προκλητικές γυροβολιές που υφαίνουν εύπτυχες νεφέλες και χαλκεύουν όλκιμα βουητά. Να μην παίζει