Δεδομένων της ροής και του όγκου, καταιγίδα βαριά κι αδιάλυτη, θαρρείς ανώφελο να μάθεις να πλέεις. Ανόρεκτα βλέπεις τον κόσμο να τυπώνει τα θάματα σε φέιγ-βολάν τοπάζια παφλάζοντα. Σειρές ατέλειωτες με θλιβερές κούτες παρατημένες σ’ ερημωμένο ταρσανά. Καμιά ν’ ανοίξεις δεν κάνεις κέφι, το κύτος να ελέγξεις. Απείραχτες μένουν οι περισσότερες -και κάποιες χυδαία μισοχυμένες- με τ’ άλμπουρα γυμνά και τις μηχανές νηστικές. Λίγο αν είχες δεήσει να συγυρίζεις θα είχες βάλει σύστημα . Έτσι τις κούτες όμορφα θα μπορούσες να ‘χεις στοιβάσει στον προβλήτα να δέσουν. Πριν έρθουν καινούργιες με θράσος να ξαναγεμίσουν το πάτωμα, τον βυθό και τον ορίζοντα. Όρεξη, ωστόσο, δεν έχεις να γίνεις έντιμος αποθηκάριος σ’ αμπάρια πνιγηρά κι ουρανούς μολυβένιους μ’ ασημένιες χαράξεις. Υπάρχει λογική στην άρνηση. Μιας που οι κούτες πάντα θα έρχονται, νηοπομπή καταραμένων, άδικος κόπος. Είτε συμμαζέψεις, είτε όχι, τι σημασία έχει; Δεν θα προλάβεις τάξη εύλογη και χρήσιμη να βρεις -εδώ θησαυροί και περιπέτειες