Κι όλοι τριγύρω ξέρουμε πώς είν’ ο κόσμος. Ή κάλλιο πώς πρέπει να ‘ναι. Εμείς μονάχα ανάμεσα σε όλους. Αυθάδικα στοιβάζουμε τις γνώμες μας σε ξένες πλάτες. Ν’ αράζουνε νωχελικά και μπέικα, ορόσημο να γίνουν. Μήτε ρωτάμε γι’ αντοχές ή πρόθεση ή ζέση. Μήτε μας μέλλει. Απλά το βάθρο να ψηλώνει. Να σκαρφαλώσουμε έπειτα εμείς μαέστροι επάνω. Να διευθύνουμε τη δύσμοιρη, ξεκούρδιστη ορχήστρα, που ικέτιδα παρακαλεί απ’ το θόρυβο να γλιτώσει της αμέλειας. Ευθύς σηκώνουμε χέρια να υποδείξουμε ρυθμό. Τον έναν. Τον απόλυτο. Αυτόν που ο νους μας πλάθει. Άσχετα άμα μάθαμε ποτέ ρυθμός τι πάει να πει. Ή ενορχήστρωση. Δεν είναι δα και δύσκολο. Το κάνει ο καθένας. Ή θα ‘πρεπε. Λιγάκι μυαλό αν είχε. Κι αν όχι την οξύνοια, έστω τη φρόνηση παραδοχής ή και της πίστης θάρρος. Καταλαβαίνω, δεν είμαστε όλοι τυχεροί. Γι’ αυτό προσπάθεια θέλει. Δε γίνεται κάθε φορά να συζητάμε εξ’ αρχής αρχές, μέσα και τέλη. Μα κοίτα το. Απλό κι αυθόρμητο, θαρρείς νόμος της φύσης. Έτσι, όμως, όχι διαφορετικά. Ειδάλλως με ξ