Στο πορτοφόλι μου, κάπου ανάμεσα στα κέρματα που κρατάω για τα εισιτήρια του λεωφορείου και άλλα μικροέξοδα , υπάρχει κάτι παράταιρο: ένα κοχυλάκι. Ένα κοχυλάκι τόσο δα που σχεδόν φοβάμαι να το κρατήσω μη μου φύγει από τα χέρια και το χάσω. Αυτό θα ήταν φοβερό και δε θα το άντεχα. Το ανακαλύπτω κάθε φορά που ξεκουμπώνω τη θήκη να κρύβεται, θαρρείς φοβισμένο, κάτω απ’ το μεταλλικό κουδούνισμα. Κάθε φορά ο ίδιος ενθουσιασμός με συνεπαίρνει. Ένας ενθουσιασμός υβριδικός, που μπλέκει το δέος της πρωτόγνωρης εμπειρίας με την ανακούφιση επιβεβαίωσης του οικείου. Άραγε εσύ τι παρόμοιο κρατάς μαζί με τα ψιλά σου; Δε συνηθίζω να φυλάω πράματα στο πορτοφόλι εσκεμμένα. Ό,τι παραμένει εκεί για καιρό απλά έχει ξεχαστεί, γλιστρώντας ανεπαίσθητα στα σχίσματα για τις κάρτες, παραχωμένο σε κάποια θήκη που χρησιμοποιώ σπάνια. Όπως ένα ακυρωμένο εισιτήριο για διαδρομές που πάνε μήνες που έκανα ή μια απόδειξη από περίπτερο για μπισκότα που ούτε θυμάμαι πότε είχα φάει. Ναι, δεν είμαι κι ο πιο νοικοκύρης