Quixotic Quests

Κοίτα εδώ μέσα τι κρύβω. Δώσε μου όποιο αντικείμενο θες. Υπάρχει τρόπος να χωρέσει. Υπάρχει τρόπος να χωρέσουν κι αντικείμενα που δε θα μου δώσεις ποτέ. Που τα κρατάς κρυμμένα στο ντουλάπι του μπάνιου και τα θυμάσαι μ’ ονειροπόληση σαν βουρτσίζεις τα δόντια. Και το νερό τρέχει. Κι οι πιτσιλιές σε δροσίζουν. Αχ, πρέπει να κλείσεις τη βρύση. Και το βουρβουρητό σβήνει. Πριν πας στο κρεβάτι, πες μου τι είδες εκεί μπροστά στο νιπτήρα. Μα πες το μου όχι με λέξεις. Ούτε νοήματα. Πες το μου με τα μεγάλα σου μάτια. Πες το μου παίρνοντας το κουτί στα χέρια σου. Σ’ αρέσουν τα παζλ. Το ξέρω. Το βλέπω. Κοίτα κομμάτια αυτό πόσα έχει. Πιότερα απ’ όλα του κόσμου τα παζλ μαζί -κι αυτά που θα φτιαχτούνε στο μέλλον. Ή δύο μονάχα. Ακόμα διστάζεις. Δυσπιστείς. Πώς γίνεται ν’ αλλάζει ο αριθμός; Ορίστε για σένα γυρίζω τη θήκη ανάποδα να κατρακυλήσουν κατάχαμα και τα χέρια σηκώνω, μήπως κάποιο τέχνασμα θαρρείς πως μετέρχομαι. Μέτρα τα όλα. Είναι πολλά. Ή ίσως και όχι. Είναι όσα πρέπει. Πρόκληση σπου

Ένα αυτί κρεμασμένο χυδαία, καταμεσής της πλατείας των ήχων, ψάχνει αχόρταγα μ’ ανάσα κομμένη. Είναι τυφλό κι οργήλο κι άχαρο κι εκδίκηση θέλει. Δεν ξέρει γιατί. Δικαιοσύνη το λέει. Απαιτεί ο κόσμος -που πάντα γυρίζει τις ακατανόητες του ιλίγγου τις σβούρες - να ‘ρθει να σταθεί κατά πώς νομίζει εκείνο πως πρέπει. Να σταθεί να τον εξετάσει, να τον μετρήσει και να τον βγάλει λειψό. Αλάνθαστη κρίση. Τρανός θυροφύλακας που διαφεντεύει περάσματα νευραλγικά κομπάζει πως είναι. Όντως, πλάι σ’ αυλόπορτα βαριά κι ιεροπρεπή έχει το πόστο του. Να την, στέκει μονάχη, αλλόκοσμη, μπρος σ’ αδρά χαλάσματα κι ίσκιους πηχτούς του απλησίαστου. Ίσως κάποτε εδώ, σ’ αυτήν τη θλιβερή αλάνα με τα ερείπια, να υπήρξε ένα μέγαρο μεγαλοπρέπειας. Με χλόη δροσερή στον κήπο του. Και φαναράκια να φέγγουν τα μονοπάτια για τους επισκέπτες τα βράδια. Μα κι αν υπήρξε, οι επισκέπτες έπαψαν να ‘ρχονται. Κι ύστερα πέρασαν χρόνια κι αγέρηδες ληστές. Τώρα αγκάθια και χόρτα ψηλά και θραύσματα. Ο φοβερός μαντρότοιχος