Τις μεγάλες αλήθειες δεν θα τις βρεις στο δρόμο. Όχι γιατί οι άνθρωποι δεν θα πετούσαν αψήφιστα κάτι που λογίζουνε μιας χρήσης. Κάθε άλλο. Είναι που η άσφαλτος τις νύχτες τρελά επιταχύνει, ψάχνοντας φώτα ασθμαίνοντα και δήθεν ντροπαλά. Και στο φευγιό της πάνω - την ένταση, τη ζάλη και τη δύσπνοια- όσα πρώτερα φορούσε απεκδύεται και προχωρά γυμνή. Στο πλάι πέφτουν τα πλουμίδια. Όσα αγόρασε, όσα της δώρισαν κι όσα φορτώθηκε από τύχη ή ατυχία. Στα ρείθρα, που σέρνουν τις αναμνήσεις της βίαιης βροχής με τα ξεσπάσματα θυμού. Εκεί μουλιάζουν. Χάνουν το χρώμα και το σχήμα τους. Γίνονται πολτός πηχτός. Ακατανόητος. Μήτε στης πυτζάμας σου τις τσέπες θα τις βρεις. Όχι γιατί οι άνθρωποι δε θα παράχωναν αφηρημένοι όπου τους βόλευε κάτι που να κρατήσουν στην παλάμη αδυνατούν. Κάθε άλλο. Είναι που οι πυτζάμες τσέπες δεν έχουνε συνήθως. Κι ας έχουν ρίγες ή κουμπιά, κορδέλες ή δαντέλα. Άσε που κάποιοι πυτζάμες δεν φοράνε. Έτσι οι γνώριμες χούφτες άστεγες μένουνε συχνά. Κι ό,τι της προσοχής λανθάνει κ