Ξέρεις δεν χτενίζομαι τα Σάββατα. Θέλω τα ρήματά μου αμετάβατα. Γιατί αν αρχίσω να μπλέκω μ’ αντικείμενα, ποτέ δε θα ‘βρω το σθένος που περίμενα να φτιάξω τις προτάσεις μου λυτές. Μια λέξη μόνο, αδέσμευτη, με παρά πόδα την τελεία. Ρωτάει ο καθρέφτης με κάποια ειρωνεία, ενοχλημένος που δεν τον χρειάζομαι όπως χθες: “Πώς θα βγεις έξω; Πώς θα σεργιανίσεις; Μαλλιά ανάκατα ο κόσμος δεν συγχωρεί. Καλά τα πρόσωπα κι άγιες οι εγκλίσεις, μα εδώ μιλούν οι άτεγκτοι αριθμοί. Είναι τα βλέμματα κόμποι, μπερδέματα. Αντί για καταλήξεις, αλλάζεις θέματα. Πριν το χτένι φτάσει στ’ απροχώρητο, πιστεύεις θ’ αντέξεις την τροπή;” Άκου και σημείωνε, καθρέφτη μου ζηλόφθονε, αν με ένοιαζαν οι τόσοι, το μαλλί θα είχα στρώσει. Αίτια ποιητικά θέλουνε παθητικές. Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις πως να ορίζεις τις φωνές . Δεν πειράζει, κάνω χάζι να τους βλέπω ν’ απορούν. Και στα κινητά να ψάχνουν για να επιβεβαιωθούν. Δεν τους λένε οι οθόνες τα βαριά τα μυστικά, δείχνουν μόνο τις εικόνες που θέλουν τα αφεντικά. Βιάσου,