Ας πούμε πως έχεις ένα κεφάλι γεμάτο γλυκούς ανεμοστρόβιλους –ξέρεις απ’ αυτούς που βουρβουρίζουν μελωδικά και κάνουν όλα όσα με κόπο είχες συγυρίσει χρόνια υπέροχα άνω-κάτω. Έχεις λοιπόν τέτοιους στο κεφάλι σου. Πολλούς! Τι στον άνεμο τους κάνεις; Γιατί όπως και να το δεις, δεν είναι κατάσταση αυτή. Εννοώ πως το κεφάλι είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος για να επιτρέπεις αναστατώσεις. Τι να το κάνεις το κεφάλι αν δεν μπορείς να βρεις έστω τα βασικά όταν τα θέλεις και πρέπει να κυνηγάς πνοές με την ελπίδα πως συμπαρασύρουν αυτό που ψάχνεις; Αν ψάχνεις όντως και δεν ακολουθείς απλώς μποέμικα αέρηδες. Πρώτη δουλειά, φαντάζομαι, είναι να τους δώσεις ονόματα. Δεν είμαι βέβαιος γιατί, αλλά έχω την εντύπωση πως έτσι γίνεται ευκολότερο να τους αντιμετωπίσεις. Ή να τους καλέσεις για τσάι, όποιο απ’ τα δυο σου κάνει κέφι. Και για να δεις πως δεν λέω ανακρίβειες, σκέψου, ήπιες ποτέ τσάι ή έπαιξες μπουνιές με οποιονδήποτε που δεν είχε όνομα; Ναι, κι εκείνος ο ωραίος απ’ το λεωφορείο που σε ρώτησε χ