Quixotic Quests

Με ρώτησαν κάποτε: Είσαι καλός με τις λέξεις ; Τις βάζεις πάντα στη σειρά όπως θέλεις; Σε καταλαβαίνουν οι συνομιλητές σου; Ξαφνιάστηκα ομολογώ. Ξαφνιάστηκα που το βλέμμα τους κατέβηκε και πάλι αμέσως πάνω στο ντοσιέ με τα πολλά φύλλα κι είχαν το δάχτυλο ήδη στο κουμπί του στυλό να σημειώσουν με μονοκονδυλιά απάντηση. Ο νους έτρεξε μ’ απόγνωση στα καταθλιπτικώς ομοιόμορφα, κλειστοφοβικά τετραγωνάκια που θέλαν να με χώσουν και θαρρείς μου στέρεψε μεμιάς η ανάσα. Με κοροϊδεύετε, ρε; Ποιος άνθρωπος περικλείεται σε τέσσερεις γραμμές μονάχα; Ειλικρινά έτσι θα ‘θελα να αποκριθώ, αλλά κρατήθηκα. Με κοίταξαν μέσα απ’ τα γυαλιά τους: Λοιπόν; Αναρωτήθηκα αν τα γυαλιά αυτά -που άστραφταν θαρρείς πιότερο απ’ τα μάτια που πλαισίωναν- στρεβλώνουνε τον κόσμο. Αν τον μικραίνουν οι φακοί και τον εκάνουν τόσο δα που να χωρά ολάκερος σε μικρά-μικρά κουτάκια. Κι άντε με τα χίλια ζόρια και με πολύ τριμάρισμα κατορθώσατε και τον εστριμώξατε κάπως κακήν-κακώς και μ’ ένα σωρό τσαλάκες, πόσο θαρρείτε θα τον κ

Οι στιγμές που είναι πραγματικά μεγάλες δεν αφήνουν ξεκάθαρα ίχνη στη μνήμη. Μια θολή μόνο εικόνα, λες και το διάφραγμα ρυθμίστηκε λάθος ή κάποιος σε κούνησε στη λήψη. Ίσως είναι ο όγκος των δεδομένων που φταίει, ή ίσως πάλι απλά ο επεξεργαστής δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πολυπλοκότητα των ερεθισμάτων. Και κάπως έτσι, ανάμεσα στα χιλιάδες ορθώς καταλογογραφημένα τεκμήρια, μια καταχώρηση που μοιάζει κατακερματισμένη. Δοκίμασες τα πάντα για να την ανακαλέσεις αυτούσια, σε όλη της την έκταση και ένταση, μα μάταια! Αν και ξέρεις πως είναι μάλλον τεχνικώς αδύνατο, εξακολουθείς να πιστεύεις πως κάποτε θα μπορέσεις να ξεδιαλύνεις την άχλη απροσδιοριστίας, οπότε δεν τη διαγράφεις. Το σύστημα όλο επηρεάζεται, ωστόσο, κι οι συστοιχίες εντολών δεν αποδίδουν πια εξίσου. Η ταξινομική ισχύς αρχίζει να φθίνει, λάθος φάκελος, όχι δεν ήθελα αυτό, γιατί τίποτα δεν είναι όπως το άφησα; Αρχίζεις να αμφισβητείς αν όντως θα έπρεπε να ιεραρχείς με το γνώριμο τρόπο -που, τώρα που το καλοσκέφτεσ