Δοκιμασία Επάρκειας

Με ρώτησαν κάποτε: Είσαι καλός με τις λέξεις; Τις βάζεις πάντα στη σειρά όπως θέλεις; Σε καταλαβαίνουν οι συνομιλητές σου; Ξαφνιάστηκα ομολογώ. Ξαφνιάστηκα που το βλέμμα τους κατέβηκε και πάλι αμέσως πάνω στο ντοσιέ με τα πολλά φύλλα κι είχαν το δάχτυλο ήδη στο κουμπί του στυλό να σημειώσουν με μονοκονδυλιά απάντηση. Ο νους έτρεξε μ’ απόγνωση στα καταθλιπτικώς ομοιόμορφα, κλειστοφοβικά τετραγωνάκια που θέλαν να με χώσουν και θαρρείς μου στέρεψε μεμιάς η ανάσα. Με κοροϊδεύετε, ρε; Ποιος άνθρωπος περικλείεται σε τέσσερεις γραμμές μονάχα; Ειλικρινά έτσι θα ‘θελα να αποκριθώ, αλλά κρατήθηκα. Με κοίταξαν μέσα απ’ τα γυαλιά τους: Λοιπόν;

Αναρωτήθηκα αν τα γυαλιά αυτά -που άστραφταν θαρρείς πιότερο απ’ τα μάτια που πλαισίωναν- στρεβλώνουνε τον κόσμο. Αν τον μικραίνουν οι φακοί και τον εκάνουν τόσο δα που να χωρά ολάκερος σε μικρά-μικρά κουτάκια. Κι άντε με τα χίλια ζόρια και με πολύ τριμάρισμα κατορθώσατε και τον εστριμώξατε κάπως κακήν-κακώς και μ’ ένα σωρό τσαλάκες, πόσο θαρρείτε θα τον κρατάτε σφαλισμένο πριν αποδράσει; Δε φαντάζομαι να μπήκατε σ’ όλο αυτόν τον κόπο για να κομπάσατε ύστερα για το τρανό κατόρθωμα. Μάλλον σας τρόμαζε έτσι μεγάλος κι ακατάληπτος κι είπατε θα τον αποσυναρμολογήσουμε και θα τον εξετάζουμε λίγο-λίγο, σε δόσεις ελεγχόμενες.

Πήρα ανάσα, κάτι φιλόδοξο ξεκίνησα να πω, μα σταμάτησα. Θες ονόμασέ το δισταγμό, θες πρόνοια, διαφορά μεγάλη δεν κάνει. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, έγνεψαν πως συμφωνούν και με χέρια απόκοσμα συγχρονισμένα σημείωσαν στην κόλλα την επιλογή Όχι ως de facto απόκριση. Τις ένιωσα βουρδουλιές στην πλάτη μου εκείνες τις σημειώσεις. Πώς τολμούν! Είναι άδικο! Θα ανακοίνωνα πως η εξέταση τελείωσε και θα πρότεινα ν’ αποχωρήσουν, αν δεν είχαν προλάβει εκείνοι να τραβήξουν τους χαρτοφύλακες πλάι τους και να αρχίσουν να παραχώνουν όσα χαρτιά είχαν απλώσει προηγούμενα. Θεώρησαν πως είχαν συλλέξει τα δεδομένα που χρειάζονταν. Δεν είχαν λόγο να παρατείνουν την επίσκεψή.

Είμαι καλός με τις λέξεις. Πρέπει, για να ‘ναι κι αυτές καλές μαζί μου. Έτσι είναι αυτά, αμοιβαία. Δεν τις βάζω σε σειρά. Το κάνουν μονάχες περίφημα όταν έχουν κέφια. Ένεκα της οικειότητας μου επιτρέπουν ενίοτε να τις απαθανατίζω σε ρήσεις. Αγνοώ αν με καταλαβαίνουν οι άλλοι. Είναι φορές που μοιάζουν τουλάχιστον να προσπαθούν. Άλλες πάλι παραδίδονται αμαχητί και θα με έδιωχναν κιόλας, σίγουρα, αν δεν τους εμπόδιζε η στοιχειώδης ευγένεια. Δεν το πα όμως στους ερευνητές. Μου φάνηκαν από εκείνους που δεν θα έμπαιναν στον κόπο να καταλάβουν. Τώρα που το παρατηρώ, δεν είναι εύκολο ν’ αποφύγεις τα κουτάκια.