Περνάν οι λέξεις από μέσα μου νετρίνα. Δεν με αγγίζουν κι ας ψάχνουν να με βρουν. Είναι σκιές που καβαλήσανε τον ίλιγγο και να στεριώσουνε σε σάρκα δεν μπορούν. Θερμοκρασίες πολικές κι αν κατεβάσω και σε υπόγεια ανέγγιχτα θαφτώ, πάλι ανάξιος θα κριθώ αν δοκιμάσω να σταματήσω το αιώνιο κρυφτό. Δεν χωρούν χιλιάδες όψεις σ’ ένα πρόσωπο κι ένα κορμί δεν συγκρατεί μύριες υπάρξεις. Μένουν τα μάτια ανοιχτά μα ανοχύρωτα, όταν οι έννοιες δεν επανδρώνουν τις επάλξεις. Κι αφού να γίνω άσωμος αδυνατώ, εκλάμψεις που στο άπειρο καλπάζουν, το συναπάντημα που κεραυνούς θα φύτευε, φλύαρους αέρηδες ξεφυσά που δεν κοπάζουν. Ο νους κουβάρι , σκοτεινός και ακατάστατος, δεν δίνει σήματα για να μη γίνει στόχος. Από τη σκέψη ως την απόρριψη, εντελέχεια. Αναπόδραστος ξεχαρβαλωμένος βρόχος. Ανάμεσα στα νέφη αχνοφέγγουνε αρρωστιάρικα και νυσταγμένα αστέρια. Το φως τους επιμένει αγαθιάρικα να μου βάψει ασημί τα χέρια. Στον ουρανό στόματα ανοίγουν σωρηδόν σαν μαύρες τρύπες για ύλη πεινασμένες και για χάση. Λαμβά