Ο νους που συγχύζεται μονοφυσίτης. Χωμάτινο σώμα ή πύρινο φάντασμα. Στο ένα ή στ’ άλλο διαλέγει να στέκεται, θέσεις απλοϊκού διακόπτη. Στην τραχιά γη σαν πατά με πατούσες χαλύβδινες κι οι δρασκελιές του οργώνουν κακοτράχαλα χώματα, μετρά τον κόσμο σε μόδιους σιτάρι. Σπυρί το σπυρί συνάζει το δρέπος, σκαθάρι του ήλιου κι εντελής Σίσυφος. Απεναντίας, σαν σχίζει αιθέρες μακάριους, με φτερούγες μελιού και χέρια απλωμένα να υφαίνουν ασημοκέντητα νέφη, μετρά τον κόσμο σε ανάσες δροσιάς. Αιώνες κι αιώνες σκορπά τους ανέμους, σταχτοτσικνιάς και Ίκαρος αιέν υψικράτης. Μα οι δυνάμεις του λόγου τριπλές και διάχυτες. Αντάμα κι οι τρεις. Ειδαλλιώς άνοια. Ο λόγος ο πράγμων έχει τη δύναμη τη λεκτική. Τις πρώτες ύλες με διάκριση κι επιμέλεια συνάζει και τακτοποιεί σε οψοθήκη ευρύχωρη και μυρωδάτη. Ξέρει πού να τις ψάξει, πώς να τις μαζέψει και τι επίγευση μπορούν να δώσουν. Οι ύλες μονάχες τους δεν έχουν σχήμα ταιριαστό, ούτε πάγια αποστολή. Έτσι κανένας δεν φουρνίζει ακόμα. Άρτια αρχή, μα το ένα τρί