Δεν παίζεται το παιχνίδι όπως το έμαθες. Το διαπιστώνεις μετρώντας τα μάτια που ακόμη ψάχνουν. Πέντε και κάτι ψιλά. Καφές και εισιτήρια. Κράτα τα ρέστα! Θα κατέβω κι απόψε κι ας πήρε να ψυχραίνει –άλλες ψύχρες δεν αντέχονται. Το άκουσα εξάλλου στη φωνή σου στο τηλέφωνο πως συννεφιάζει και ίσως να βρέξει. Δεν έχω ομπρέλα. Τι να την κάνω; Δεν βρέχει ακόμη εδώ. Σε κάθε περίπτωση από ζάχαρη δεν είμαι –από τι είμαι αλήθεια, είναι μεγάλη κουβέντα. Κουβέντα που θα υποδυθούμε πως κάνουμε μέχρι που η ανάγκη να ρίξουμε τα ζάρια για να μην ακούμε τις σκέψεις μας θα υπερισχύσει. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το μέρος. Έχει προκαθοριστεί από κάποια ακατανόητη αλγεβρική συνάρτηση -συνήθεια ίσως την αποκαλούσαν κάποιοι υπεραπλουστεύοντας- και μένει πάγιο. Όπως τα έξοδα που κάνουν τα βήματα στη βροχή ν’ αντηχούν μολύβδινα. Χαϊδεύεις το μούσι σκεπτικός. Ακολουθώ παρομοίως. Η κίνηση, νωχελικό χασμουρητό, αναπαράγεται απ’ αρκετούς γενειοφόρους θαμώνες . Μα καλά, πότε μεγάλωσε το μούσι; Έχω την αίσθηση πως