Θέλει το είναι μου να στέκομαι ψηλά. Και το πανόραμα από κάτω να θαυμάζω. Δεν το αντέχω το να μένω χαμηλά. Δεν το μπορώ την στροφορμή στοιχείων να εξετάζω. Μ’ αυτή η απόσταση που χτίζουνε τα ύψη απ’ τις βοές που ενδύονται οι δρόμοι , μπορεί ν’ αλλάζει τους σφυγμούς και τα μεγέθη κι έτσι ελέφαντες να επιτίθενται στη ρώμη. Τότε το σύννεφο όπου στέκομαι επίσκοπος, πασχίζει άδικα το αυτεξούσιο να βαστήξει. Χάνει τα νήματα τα ροδοχρυσαφιά και σαν άγριο άλογο αφηνιάζει να με ρίξει. Πριν καν σκεφτώ να κρατηθώ στο χαλινάρι, μια καταιγίδα τ’ αντικλείδια των πνοών μου έχει πάρει. Ξυπνώ μ’ αστροπελέκια να κυλάνε μες στις φλέβες. Γράφουν καλέσματα υποδόρια με θάμβους. Φρικτά πονάει το κεφάλι απ’ το πέσιμο και τραγουδά για τους επίγειους θριάμβους. Εδώ που ήρθα δεν ανέχονται κρημνίσεις . Ό,τι πέφτει την καταφρόνηση αξίζει: “Αν τόσο μπέικα την έβγαζες ελόγου σου, γιατί η κεφάλα σου απ’ τα καρούμπαλα σφυρίζει;” Κατάχαμα πώς να μιλήσω για υπερπτήσεις; Και πώς να ομοιάσω τα χαλίκια με αστέρια; Γλώσσα