Quixotic Quests

Όταν το λογισμό αυτάρεσκα ακονίζεις πάνω στο λιθάρι της άμεμπτης επιμέλειας, να περιμένεις παλάμες δεμένες με μαντήλια βουτηγμένα στο αίμα. Αφού η ακμή, μ’ όλη της τη γυαλάδα, θα ‘ναι ασταμάτητη και θα ζητά στ’ άλυκο να βαφτεί για να χορτάσει. Δε θα της φτάνουν της άσκησης οι δροσεροί οι μίσχοι, ούτε του πρώτου πελεκίσματος τα κούτσουρα τα στιβαρά. Το στόχο που της πρέπει θ’ αποζητάει και στη ζώνη ήσυχη δε θα κάθεται καθόλου. Ώσπου βαθιά τομή τη σάρκα της πράξης να χαρακώσει. Ξεροκαταπίνεις. Γιατί ή θα κόψεις ή θα κοπείς. Κι αν ξέρεις να δένεις, καλά. Αν όμως όχι; Όταν οι σπίθες απ’ τ’ άοκνο ακόνι δίπλα στα φρύγανα της κοινογμωμοσύνης αδίστακτα πετάνε, να περιμένεις λιβάδια σκεπαστά με αργόσβηστες, λασπερές στάχτες. Αφού οι καύτρες, μ’ όλη τους τη θνησιγένεια, θα ‘ναι κοσμοκρατόρισσες και τους ανέμους που θα θελήσουν να τις πνίξουν θα καβαλήσουν. Δε θα τους φτάνει το ήρεμο ανταύγισμα της πτώσης, ούτε το εκηβόλο αντιφέγγισμα της πρώτης πτήσης. Πιότερη έκταση θα διεκδικούν ολοένα και πάν

Ό,τι ΄χα να πω, το έχω πει. Τώρα μονάχα επαναλαμβάνομαι. Έτσι εσχάτως αισθάνομαι. Τα ίδια λόγια φτάνουν στα χείλη, αφού οι ίδιες σκέψεις καίνε το νου. Κι όταν το ίδιο ακούγεται πάλι, κακόφωνο γίνεται μες στο κεφάλι. Ματώνει τα μάγουλα, κόβει τη γλώσσα. Πάντα πίστευα, όσα κι αν πω, πως θα ‘χω να πω κι άλλα τόσα. Ανάσες να παίρνω, να καταφέρνω να κάνω ρητά τ’ ασχημάτιστα. Να βρίσκω τον τρόπο να δείξω το δρόμο που με τη φαντασία περπάτησα. Κι οι λέξεις μου πλέξεις πάνω σε έξεις που δε θα μ’ αφήναν να σβήσω. Θέλω εκεί να γυρίσω. Να δέσω ονείρατα, λοξοδρομίες, γοργοεπήκοες αρνησικυρίες. Να φέρω στον κόσμο τον κόσμο που πλάθεται, να επιμένω ρωτάτε να μάθετε. Και θα αγόρευα και θα μιλούσα, χρυσάφι θα έκανα τις καρδιές π’ ακουμπούσα. Μα όμως δε γίνεται, αχ να μπορούσα, να ξέρω πριν μάθω αυτά που αγνοούσα. Οι λέξεις μου σώνονται, μετουσιώνονται, φθηνά φωτοαντίγραφα ντάνες. Κλεισμένοι στα τάρταρα, μ’ αλυσίδες στα πόδια, της παρρησίας τιτάνες. Όχι πως μου κλείσαν το στόμα. Όχι πως παίχτηκε δολιοφ