Σιγαστήρες και Φλογοκρύπτες

Ό,τι ΄χα να πω, το έχω πει. Τώρα μονάχα επαναλαμβάνομαι. Έτσι εσχάτως αισθάνομαι. Τα ίδια λόγια φτάνουν στα χείλη, αφού οι ίδιες σκέψεις καίνε το νου. Κι όταν το ίδιο ακούγεται πάλι, κακόφωνο γίνεται μες στο κεφάλι. Ματώνει τα μάγουλα, κόβει τη γλώσσα. Πάντα πίστευα, όσα κι αν πω, πως θα ‘χω να πω κι άλλα τόσα. Ανάσες να παίρνω, να καταφέρνω να κάνω ρητά τ’ ασχημάτιστα. Να βρίσκω τον τρόπο να δείξω το δρόμο που με τη φαντασία περπάτησα. Κι οι λέξεις μου πλέξεις πάνω σε έξεις που δε θα μ’ αφήναν να σβήσω. Θέλω εκεί να γυρίσω.

Να δέσω ονείρατα, λοξοδρομίες, γοργοεπήκοες αρνησικυρίες. Να φέρω στον κόσμο τον κόσμο που πλάθεται, να επιμένω ρωτάτε να μάθετε. Και θα αγόρευα και θα μιλούσα, χρυσάφι θα έκανα τις καρδιές π’ ακουμπούσα. Μα όμως δε γίνεται, αχ να μπορούσα, να ξέρω πριν μάθω αυτά που αγνοούσα. Οι λέξεις μου σώνονται, μετουσιώνονται, φθηνά φωτοαντίγραφα ντάνες. Κλεισμένοι στα τάρταρα, μ’ αλυσίδες στα πόδια, της παρρησίας τιτάνες. Όχι πως μου κλείσαν το στόμα. Όχι πως παίχτηκε δολιοφθορά στις χορδές. Φωνάζω αν λάχει και σείεται ο τόπος λες και προελαύνουν ορδές. Μα μένω ενεός. Γιατί η κραυγή που θα βγει προσεχώς είναι απείρως κοινότυπη.

Κι είπα θα πω όσα είπα ήδη. Ξανά, να τ’ ακούσουνε κι άλλοι. Ξανά, με πρόθεση όχι και τόσο καινούργια. Άλλαξα λίγο τη σύνταξη και γιούργια. Μα το καινός -όπως νέος- απ’ το κενός -όπως άδειος- μια ανορθογραφία απέχει. Τα συνέχει μεταξύ τους ο λογισμός πάνω απ’ όσα τρέχει. Δεν έχει ο σκοπός εφαρμογή στην πράξη. Ό,τι δεν άλλαξε ως τώρα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Εντάξει, επανάληψις μήτηρ μαθήσεως και καλά, τ’ αγαθά κόποις κτώνται και λοιπά γνωμικά. Τα πα μια φορά ακόμα κι ο λαιμός μου σφίχτηκε για την επιφοίτηση που ούτε τώρα αφίχθηκε. Θίχτηκε, φοβήθηκε και αυτοτιμωρήθηκε.

Μα δεν με πειράζει. Όντως. Αλήθεια. Δεν είναι κάτι που λέω απλά από συνήθεια. Το παραδέχομαι, έχω πει αρκετά. Κάποια τους άρτια και κάποια περιττά. Αν συνεχίσω θα με πεις φαφλατά. Και δεν εγγυώμαι πώς θα αντιδράσω μετά. Δε θέλω να γίνω κλισέ. Δε θέλω να αφήσω πίσω μου λήμματα. Κρυμμένα μηνύματα σε λυρικά ποιήματα. Βερεσέ φληναφήματα. Γι’ αυτό ανθρωπάκο μισέ, ελεύθερα τα ρήματα, μ’ αν πατάς τη σιωπή μου θα θρηνήσουμε θύματα. Τίμα τα προβλήματα που σου δίνουν βήματα, μα βρες και τις προφάσεις όταν αξίζει να σωπάσεις.