Quixotic Quests

Φτιάχνω καφέ και κάθομαι. Εκείνη ήδη στο ντιβάνι, δίπλα μου όσο πίνω, να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Τότε τα μάτια χάνουν την εστίαση. Σκαλώνει το βλέμμα πέρα κάπου μακριά. Θολώνουν όλα κι ξεθωριάζουνε οι ήχοι. Η όποια κίνηση, παβλοφικό ανακλαστικό. Σφίγγει, ας πούμε, η χούφτα το ποτήρι, όπως σφίγγει το νήπιο το δάχτυλο της μάνας. Το μασούλημα, αφύσικα αργό σε χρονογραμμή διεσταλμένη. Τρίμματα από το βούτημα πέφτουν στο πάτωμα. Τρίμματα εύθραυστης ψυχής. Είναι ένα χάσμα ως το τραπέζι. Το γεφυρώνουν μπράτσα πρόχειρα αγκυρωμένα σε τραχιούς αγκώνες. Επισφαλές το διάβα. Αλλά ορίστε, το τολμά μια ανατριχίλα που κατηφόρισε αυθάδικα ως εκεί. Αυτή είναι η απόσταση μέχρι τον κόσμο, όπου έχει ακόμα υπόσταση και νόημα η ύλη. Σε τούτη την πλευρά, όμως, ισχύουν άλλοι νόμοι. Τίθενται σε ισχύ αυτόματα μαζί με τα υπόλοιπα επιφαινόμενα για όσο είναι εδώ. Ιδρώτας στα ακρόφρυδα σταλάζει. Με το δείκτη σηκώνω πίσω τα γυαλιά που ’χαν γλιστρήσει στη μύτη χαμηλά. Πάτημα πλήκτρου που ενεργοποιεί πρωτόκ

Είχα ένα αλογατάκι σκαλιστό. Χωρούσε -τόσο δα- στην απαλάμη μου. Γεννήθηκε ξύσμα το ξύσμα, μ’ αγάπη και μεράκι. Ώρες περνούσαν, τα χέρια δούλευαν, σπουδαίο έργο. Με σφαλιστά τα βλέφαρα έβρισκα καμπύλες και αιχμές, ψηλαφώντας αισθαντικά με τ’ ακροδάχτυλα του αντικρινού χεριού. Έτσι μονάχα μου φανερώνονταν το σχέδιο στου μυαλού το μάτι για να ‘ναι λυγερόκορμο κι ολοζώντανο -όπως πραγματικά του αξίζει και του πρέπει. Ήταν φορές που το ‘κλεινα ολάκερο στη φούχτα για να νιώσω τις γραμμές του. Χλιμίντριζε, θαρρείς, τότε εκείνο κλειστοφοβικό και μεμιάς το ξέσφιγγα ανήσυχος. Εκείνα τα ρουθούνια, τα γεμάτα καλπασμό, μ’ έκαναν να νιώθω τρανός τεχνίτης. Φυσικά, τρανός τεχνίτης δεν ήμουν. Όλο άφηνε το σουγιαδάκι χαρακιές. Άντε κάποιες έδιναν υφή και ύφος. Άλλες εξαφανίζονταν, ευτυχώς, μ’ ένα ελαφρύ τρίψιμο με γυαλόχαρτο. Μα ήταν κι άλλες βαθιές, αδικιολόγητες. Κάθε φορά που τις εντόπιζα, βαστώντας ακόμη το άπονο εργαλείο της κακοτεχνίας μου, έτριβα με τη βάση του αντίχειρα τη ράχη της μύτης σ