Ένα μεγάλο μπράβο για όσους περατώνουν ιστορίες. Δεν είναι εύκολο την τελευταία ανάσα να τραβήξεις και στην αφόρητη ησυχία του μετά να καταπλεύσεις. Ν’ αφήσεις τύχες που κράταγες στα χέρια σου, κατά τις μυριάδες της πλάσης εποχές, να περπατούν ορφανές και ξεκαπίστρωτες σε μέρη που δεν έφτιαξες και που ο νους σου δεν ορίζει απολύτως. Σε ξένα σμιχτόφρυδα να υποκλίνονται. Να πλένονται σε ποταμούς δακρύων που δεν αρδρεύσανε τα μάγουλά σου. Κι εσύ να μη τις ματαδείς. Ποτέ όπως τότε που έξω τις τράβηξες απ’ τη μήτρα του αφάτου. Και σχήμα τους έδωσες να έχουν, να κυλούν και να γυαλίζουν. Θέλει ψυχή την τελευταία λέξη να αρθρώσεις. Στιβαρά μα με αβρότητα. Χωρίς πένθιμη οργή και τύψεις σπαρακτικές που βασανίζουν τους νοσταλγούς ή τους αγύρτες. Στον πειρασμό της αέναης ανασκευής ν’ αντισταθείς. Πορεία να χαράξεις στον αυτόκτιστο λαβύρινθο. Μ’ όλα τα νήματα που έδεσες στον μίτο , ώσπου ξετύλιχτος τελείως ν’ απομείνει. Μα όχι άλλα που χυδαία και αχόρταγα το μήκος επεκτείνουν. Μπορεί να πιστεύεις