Είναι όμορφο να βρίσκεσαι πλάι στο όμορφο. Γι’ αυτό κι απόψε και κάθε βράδυ θα έρχομαι. Αυτό είναι δέσμευση. Απ’ αυτές που σκοπεύω να κρατήσω, γιατί δεν μπορώ να κρατήσω την ανάσα να φύγει ο λόξυγκας –που μάλλον ήρθε γιατί πάλι κατάπια τα λόγια απ’ αγωνία και έκσταση. Κι ούτε βέβαια τρομάζω πια. Το είδα ό,τι τρομακτικότερο ένα πρωί που σηκωνόμουν απ’ το κρεβάτι: ένα μονάχο σεντόνι. Θάμπωσαν τα γυαλιά στο κομοδίνο. Ευτυχώς δεν ράγισαν, αν και θα μπορούσαν. Όσα ραγίζουν δεν ξανακολλάνε, λένε. Όχι πως τους πιστεύω. Δεν πιστεύω πριν πάθω. Ούτε μετά, αν μου χαλάει τη θεωρία. Μου χρωστάς ένα χαμόγελο κι ένα παιχνίδισμα των μαλλιών με τα δάχτυλα. Τα έταξες. Δεν με νοιάζει αν ισχυρίζεσαι πως εκμαίευσα την υπόσχεση με δόλιους τρόπους. Ας πρόσεχες. Σαν τώρα θυμάμαι εκείνο τον ψίθυρο. Διαμάντι που φύλαξα με εγκαρτέρηση. Όπως ξέρεις, έχω μνήμη μεγάλη. Σε φοβίζει, ισχυρίζεσαι, γιατί ό,τι δεν ξεθωριάζει, δεν ζει. Θαρρώ θες να πεις ό,τι ζει δεν ξεθωριάζει, αλλά μουτρώνεις άμα σε διορθώνω και δ