Ενδοτικός Οίκος

Λένε πως για να λογίζεσαι συγγραφέας πρέπει να εκδώσεις. Διαφωνώ. Αρκεί να ενδώσεις. Είναι μεγάλος πειρασμός η αποδέσμευση από την προγονική αλήθεια. Σ’ ανάθρεψε, λώρος ομφάλιος. Κάποια στιγμή ωστόσο δεν χωράς πια στην προαιώνια μήτρα του υπαρκτού και θες να βγεις να εισπνεύσεις ηδονικά το φαντάζομαι, ώσπου να κλάψεις. Να κοιτάξεις έπειτα με μάτια υγρά, φοβισμένα, της περιέργειας, τον φωτεινό περίβολο, να φτιάξεις πρόσωπα από σκιές και τόπους από ονείρατα. Γέννα το λέγαν στον κόσμο που άφησες και σημείωναν με πράξη ληξιαρχική το συμβάν. Εφόσον έγνεψες το πρώτο νήμα, καταμεσής σε αίμα και δάκρυ, το λένε αλλιώς: το λένε πένα.

Αφού κόψεις ό,τι πίσω σε κρατούσε σαν λαιμό ύδρας λερναίας, καυτηριάσεις μετά με δαδί χαλκουργού και δέσεις τ’ απομεινάρι κόμπο στον αφαλό σου, θ’ ακούσεις επίμονα φτερουγίσματα. Μην είναι οι τρομερές Ερινύες που ξαμολήθηκαν στο κατόπι σου σαν λιμασμένα λαγωνικά να φέρουν πίσω τον δραπέτη; Μην είναι άγγελοι πονετικοί που σου δείχνουν την έξοδο απ’ τον κήπο, γιατί τώρα πια ξέρεις κι ο κήπος αδυνατεί να σε φιλοξενήσει; Είναι η καρδιά σου που μαθαίνει να βάνει στο λουρί το νου και να τον πάει βόλτα. Δεν είναι διόλου εύκολο. Χρειάζεται τέχνη. Ή τέχνασμα, όποιο απ’ τα δυο καλύτερα κατέχεις.

Θα δυσκολευτείς αρκετά. Ίσως απογοητευτείς και θελήσεις να τα παρατήσεις. Ίσως κοιτάξεις γύρω για βοήθεια, μια συμβουλή, ένα νεύμα… Ο γενναίος καθρέφτης θα μιλήσει πρώτος. Θα σου πει για είδωλα, αντικατοπτρισμούς κι αντανακλάσεις. Τι κι αν στα πει ανάποδα; Χαίρεσαι εσύ που μόνος δεν είσαι κι ούτε χαμπάρι θα το πάρεις. Είναι βέβαια και τα σύννεφα –που όλο και κάτι σου θυμίζουν, μα πριν προλάβεις να καταλάβεις τι, έχουν αλλάξει και μοιάζουν τώρα με κάτι άλλο, εξίσου γνώριμο, αλλά καινούργιο. Αυτά θα είναι ήσυχα. Σ’ αντίθεση με σένα που πλήρωσες την ησυχία ως ναύλο στον αμαξά που σ’ έφερε εδώ.

“Εντάξει, χόρτασα”, θα πεις μια φάση. “Ας πάμε πλέον σπίτι”. Θα σε κοιτάξω καλά να δω αν το εννοείς. “Τι;” θα ρωτήσεις ενοχλημένος από το ερευνητικό μου βλέμμα. Δεν σε προειδοποίησαν; θ’ αποκριθώ. Σα πάρεις την απόφαση, επιστροφή δεν έχει. Διαστροφή μπορεί. Καταστροφή ομοίως. Επιστροφή όμως όχι. Δεν είναι πως δεν θα σ’ αφήνουνε, είναι που θα ‘χεις βάλει φωτιά στο διάβα σου και ποιός πατάει στάχτες καρβουνιάρικες έτσι ξυπόλυτος; Κοιτάς τα πόδια σου κι έπειτα τον δρόμο απ’ όπου θαρρείς πως ήρθες. Κουνώ το κεφάλι μ’ εμφανή απογοήτευση. Κάτω και πίσω κοιτάς, ωρέ; Μείνε, έχεις πολλά ακόμα να μάθεις!