Επίδοξα θαυμαστικά καταπίνω . Ξέρω πως οι παρακινητικές αναφωνήσεις δεν θ΄ αλλάξουν τον κόσμο. Όχι μόνο τον μεγάκοσμο του τρόμου και των θαυμάτων εκεί έξω. Ούτε καν τον διαχειρίσιμο και προσβάσιμο μικρόκοσμο της διπλανής πόρτας που τρίζει και κρυφοχαμογελά. Ίσως να το κατάφερνε κάποτε. Τότε που οι λέξεις ήταν ακριβές. Όμως οι άνθρωποι αναπτύσσουν πια αλλεργική δύσπνοια από τις γνώμες των άλλων. Όσο κι αν κομπολογίσει η αψάδα των αναπάντεχων φράσεων των πανιών τα δεσίματα, θα έρθει η επόμενη μέρα. Κι η συνήθεια, κυνική και σίγουρη, τις εργοστασιακές ρυθμίσεις θα επαναφέρει. Αυτές που εναπόθεσαν στη σάρκα βαθιά οι αρμολογήσεις του είδους. Ο καθένας πορεύεται μ’ όποια ξόρκια επιβίωσης του κληροδότησε το έμβιο εκμαγείο που τον σχημάτισε. Σοφό και άτεχνο. Αιώνες πριν. Σ’ έναν άλλο κόσμο. Που έχει αλλάξει στο μεταξύ. Ω, πόσο έχει αλλάξει. Συνεχίζω στη στράτα που μου δείξανε. Αλλιώς να κάνω δεν μπορώ. Κατάρα στυγνή και προίκα αμύθητη τούτες οι μυστικές οδηγίες. Όσο τρομακτικές και δόλιες και