Όταν το μυαλό έχει δέσει κόμπους, περπατήσει δρόμους κι ανακαλύψει τη φωτιά του, σπίθες επικίνδυνες πετάει, μα καίει με τάξη. Όταν κάθε απόκριση έχει στηθεί γέφυρα λιθολαξευτή που ενώνει το ρητό με τ’ αντικατόπτρισμά του, ξέγνοιαστος ο ειρμός στα βαθιά βουτάει πριν σε γνωστά λημέρια αράξει. Όταν οι κορμοί στα δέντρα της νόησης φράχτης πυκνός έχουν γίνει, χορεύουν φυλλωσιές του γνώριμου με τη φλογέρα του αθανάτου. Όταν ο αέρας, όπου κι αν φυσάει, δεν γυρίζει βέλη, μα μπορεί αν θέλει να αλέσει στάχυα σκέψεις να ταΐσει τη γενιά του, γλυκό ψωμί να φάει βρίσκει η έκφραση στο τραπέζι του αφάτου. Μα αν κάπου αλλού καταιγίδα φριχτή σε έχει ξεβράσει. Δυστυχώς μακριά απ’ όσα θέλεις τριγύρω να σου κρατούν συντροφιά. Πιότερο η γυαλάδα στα μάτια θα σε εξυπηρετήσει απ’ την υψωμένη γροθιά. Πάλι θα στήσεις τον κόσμο που έχασες. Πάλι για πρώτη φορά. Κι ήρωες φίλοι θα ‘ρθούνε να ψάξουν μ’ αγγίγματα κοστούμια και σκηνικά. Θα ‘ναι καινούργια και άγνωστα. Θα ‘ναι παλιά και γνωστά. Βόλτες με απίθανα πισω