Quixotic Quests

Στόχοι. Μακρόπνοος. Αέρας σηκώνεται. Κι αν κάποτε ήταν δροσερός, τώρα ρίχνει χαστούκια. Μάγουλα τύμπανα τανυσμένα ενός ρυθμού οργίλου. Δίνει φτερά και σπάει κόκκαλα. Αναστροφές μανιώδεις. Ιταμές χαμαιωρήσεις. Πτήσεις και πτώσεις. Γενικές ναι, δοτικές όχι. Όσες είδε ο Όρβιλ. Όσες ο Όργουελ πρόβλεψε. Αρκετά ψηλά για ν’ ανασάνεις μισό χαμόγελο στ’ ανέβασμα, πριν ανελέητος ο γδούπος του εδάφους, που σβουριχτό επιταχύνει ως τη μούρη σου, τα δόντια σου σπάσει. Η ζάλη που νιώθεις, δεν είναι ο ίλιγγος του ύψους. Είναι η διάσειση απ’ τα γκρεμίσματα. Αδιαφορείς. Ανέφελους αιθέρες ζητάς και τα ρουθούνια σου πάλλονται. Κι ας μη τους βρήκες. Ως τώρα. Προδιαθέσεις. Δε νιώθεις ασφαλής εδώ. Ούτ’ ολόκληρος. Πόσο μάλλον ωραίος. Τριξίματα ακούς. Σηκώνεται σκόνη. Κάτι υποχθόνιο αναδύεται. Το νιώθεις στις δονήσεις. Η γης ζητά πατήματα και δένει τους φυγάδες. Με κάθε αγεωμέτρητο βήμα, που άλματος μοιάζει πρόδρομος, στους αστραγάλους καταβολάδες φιδογυρίζουν σβέλτες. Λαβύρινθοι πολυσχιδείς φυτρώνουν όπου λ

Υπάρχει κάτι που κρατά τον κόσμο σου ακέραιο και συμπαγή. Πάνω στις χαρακιές σου έρπει βαρύ και τους νευρώνες διεγείρει. Να γίνουν σίδερα καυτά να λιώνουν ό,τι αγγίζουν. Να γίνουν ηλεκτρόδια έτοιμα για κολλήσεις. Κι όσο εσύ αμφιγνωμείς, στοχάζεσαι, θαυμάζεις, εκείνο ακούραστα αειφόρο σχέδιο επιτελικό εφαρμόζει. Των λογισμών σου όλα τα αταίριαστα κομμάτια -ψελλίσματα, μουδιάσματα, εικόνες- σε σχήμα γνώριμο και πρακτικό τα σφιχτοδένει. Με ακρίβεια και διακριτικότητα ζηλευτή. Πού ‘ναι μετά να πάει ή από πού έχει περάσει ήδη δε γνωρίζεις. Ποτέ δεν το συνάντησες επί τω έργω. Ούτε και πρέπει. Να’ σαι απλά ευγνώμονας που δεν τα παρατάει.  Μονάχα έτσι μπορεί το σύστημα της ύπαρξης περήφανο και ασφαλές να καταπλέει για το μεγάλο το ταξίδι των πάντων και των ύστερων. Με τα λιμάνια του διάστικτα στην οικουμένη χρυσές πινέζες κι όλες τις ρότες αναμετάξυ τους κόκκινο σπάγκο. Πλώρη με δουλεμένη αυτοπεποίθηση να βάζει, ακόμα και για πλεύσεις που αδύνατες λογιούνται. Ταυτόχρονες, τεθλασμένες, αντίρροπ

  Δεν είμαι απ’ τους πολύχρωμους ανθρώπους. Αυτούς που θέλεις στη ζωή σου για να την ντύσουν στα εμπριμέ, κρύβοντας τις ασχήμιες. Που ‘χουν στο βλέμμα λάμψη που τραγουδά φαλσέτο και που χορευτικό ρυθμό το βήμα τους χτυπάει. Τούτοι με κάνουν να νιώθω άβολα. Κι είμαι συχνά καχύποπτος τι θέλουν αλήθεια να πετύχουν. Θλιβεροί παλιάτσοι. Δεκάρες κάλπικες. Τρομάζουν σαν δουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη χωρίς το μακιγιάζ της ξέγνοιαστης ελαφρότητας. Στην επιφάνεια λικνίζονται αυτάρεσκα χωρίς να βουτήξουνε ποτέ στα βάθη τα πηχτά του αβυσσαίου είναι. Κι αυτόν το φόβο τον μυρίζομαι. Είναι τόσο δύσοσμος που τα πλουμίδια με δάκρυα ξεπλένει. Είναι όλοι τους είτε αποκρουστικά αδαείς είτε εκμαυλιστικά υποκριτές; Όχι. Υπάρχουν ειλικρινή πλάσματα της ίριδας. Δεν τ’ αρνούμαι. Μ’ αυτογνωσία κι ακεραιότητα που δεν τους στοίχισε όλα τους τα χαζογελάσματα. Που τρύπησαν το έρεβος της ύπαρξης και βρήκαν παλέτα ν’ αναβλύζει. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι, να μοιράζονται όση βαστάει η ψυχή τους ομορφιά. Όπως την ξέρ