Με ρωτάει γιατί πρέπει να αγχώνεται για νούμερα . Γιατί δεν μπορούν απλά να του πουν τι κάνει λάθος; Ή τι καλά. Και το καλά το βάζει μέσα. Διακρίσεις δεν κάνει. Θα ‘ταν καλύτερα, θα ‘ταν καλύτερος, αν δεν ήταν ήδη σφιγμένο το κεφάλι του από τον φόβο πως όσα κάνει δεν είναι αρκετά και γι’ αυτό θα του φωνάξουν. Δεν του αρέσουν οι φωνές. Γιατί μια λέξη πρέπει να ‘ναι αυτή και όχι άλλη; Γιατί πρέπει το αποτέλεσμα να δείξει με διάγραμμα κι οι πράξεις του -που ‘ταν πολλές- δεν φτάνουν; Γιατί δεν τον ρωτούν για τα υπόλοιπα που ξέρει; Μου λέει λίγες χαρές έχει η ζωή, λειψές και σκόρπιες. Και πως τ’ ανάμεσα -ναι μεν τ’ αντέχει- μα σίγουρα θα προτιμούσε να τα προσπεράσει αν του δινόταν ευκαιρία τον χρόνο να ελέγχει. Παρατήρησα πως, αν εύχεται οι μέρες να περνάνε, φεύγει η ζωή και χάνεται γιατί ο ίδιος επιλέγει να τη σπάσει σε κομμάτια και να κρατήσει μονάχα όσα γυαλίζουν. Αντιγύρισε φεύγει η ζωή και χάνεται ούτως ή άλλως. Τον ρώτησα νιχιλιστής αν είναι. Με ρώτησε βέβαια τι είναι αυτό. Του κάνω,