Τι Δεν Κατάλαβες;

Με ρωτάει γιατί πρέπει να αγχώνεται για νούμερα. Γιατί δεν μπορούν απλά να του πουν τι κάνει λάθος; Ή τι καλά. Και το καλά το βάζει μέσα. Διακρίσεις δεν κάνει. Θα ‘ταν καλύτερα, θα ‘ταν καλύτερος, αν δεν ήταν ήδη σφιγμένο το κεφάλι του από τον φόβο πως όσα κάνει δεν είναι αρκετά και γι’ αυτό θα του φωνάξουν. Δεν του αρέσουν οι φωνές. Γιατί μια λέξη πρέπει να ‘ναι αυτή και όχι άλλη; Γιατί πρέπει το αποτέλεσμα να δείξει με διάγραμμα κι οι πράξεις του -που ‘ταν πολλές- δεν φτάνουν; Γιατί δεν τον ρωτούν για τα υπόλοιπα που ξέρει;

Μου λέει λίγες χαρές έχει η ζωή, λειψές και σκόρπιες. Και πως τ’ ανάμεσα -ναι μεν τ’ αντέχει- μα σίγουρα θα προτιμούσε να τα προσπεράσει αν του δινόταν ευκαιρία τον χρόνο να ελέγχει. Παρατήρησα πως, αν εύχεται οι μέρες να περνάνε, φεύγει η ζωή και χάνεται γιατί ο ίδιος επιλέγει να τη σπάσει σε κομμάτια και να κρατήσει μονάχα όσα γυαλίζουν. Αντιγύρισε φεύγει η ζωή και χάνεται ούτως ή άλλως. Τον ρώτησα νιχιλιστής αν είναι. Με ρώτησε βέβαια τι είναι αυτό. Του κάνω, να ο Νίτσε. Που αισιόδοξο δεν τον λες. Αν τα μεταφέρατε σωστά, δίκιο έχει ο κυριούλης, κατέληξε.

Τον ρώτησα για το δεμένο πόδι. Έπαιζε μπάσκετ. Δεύτερη φορά. Του παν πως είναι πια ευαίσθητο σε τραυματισμούς αυτού του είδους. Μα δεν πονάει και μπορεί να το πατάει κανονικά. Όχι ακριβώς κανονικά δηλαδή. Αλλά να, τέλος πάντων, ξέρετε εσείς, το βλέπετε άλλωστε. Του είπα να προσέχει τον εαυτό του. Γενικά, χωρίς συστάσεις συγκεκριμένες. Καλό το παιχνίδι, αλλά κρίμα ενώ πηγαίνει ν’ αθληθεί, να χτίσει κορμί γερό, να γυρίζει στο σπίτι σαν τις χαρές της ζωής, λειψός και σκόρπιος. Πώς δηλαδή; Αναρωτιέται. Να μην έκανα το άλμα για το σουτ; Τι φταίω εγώ που ήταν το γήπεδο όπως να ‘ναι;

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα πέρασε η ώρα μας, χαιρέτησε κι έκανε να βγει απ’ το δωμάτιο. Εντάξει; Ρωτάω σαν έφτασε στην πόρτα. Εντάξει τι; Μόρφασε ανήξερος. Σε κάλυψα; Σε βοήθησα να δεις βαθύτερα; Μπα. Μα δεν πειράζει, προσπαθήσατε. Ίσως κάτι μου μείνει. Ίσως και όχι. Δεν αλλάζουν εύκολα τα πράγματα στη ζωή εξάλλου. Ξέρει πως δεν μπορεί να τ’ αλλάξει. Όχι τουλάχιστον στα δώδεκα. Γι’ αυτό δεν επιμένει. Προτιμάει τη σιωπή. Κι όμως, ρώτα εσύ κι όπου μας βγάλει. Α, οκέι. Κι έφυγε να παίξει στη ζούλα βιντεοπαιχνίδια, πριν πάρει χαμπάρι η μάνα του πως δεν διάβασε ακόμα γεωγραφία.