Αποστάσεις Ασφαλείας

Είναι πράγματα που απέχουν μεταξύ τους. Πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία. Μα το ένα υπάρχει εδώ, το άλλο εκεί και τίποτα ανάμεσα. Αυτή είναι η τάξη που αρμόζει. Έτσι να μένουν πάντα. Γιατί νοείται άκρως επικίνδυνο δίπλα-δίπλα να βρεθούνε. Υπάρχει λόγος σοβαρός που μεριμνούμε να τα κρατάμε χωριστά. Απλά τελεί υπό καθεστώς αιρεσιμότητας. Αν ύποπτο ή παράλογο σου φαίνεται, φταίει που προσπαθείς να καταλάβεις. Δε χρειάζεται. Άλλοι πιο σοφοί από εμάς μελέτησαν και έβγαλαν πόρισμα. Δέξου το για το καλό σου. Για το καλό όλων μας. Με αίσθημα προσωπικής ευθύνης. Γίνε παράδειγμα. Σε μπέρδεψα, ε;. Να γίνω πιο συγκεκριμένος.

Ας πούμε απέχει το εξοχικό απ’ το πατρικό, ο δάσκαλος απ’ το μαθητή, ο τρελός απ’ τη βασίλισσα. Μετράς κινήσεις νοερά σε μαυρόασπρα τετράγωνα να δεις αν επαληθεύεται ετούτη η απερίφραστη κατάφαση. Ροκέ μεγάλο. Ακόμα δυσπιστείς. Μα δε μιλάμε για σκακιέρα. Ούτε, βέβαια, για χάρτη ή λευκοπίνακα. Σαχ εξ αποκαλύψεως. Οι επιφάνειες έχουν πολύπλοκες τοπολογίες, γι’ αυτό επιβάλλεται να απολυμαίνονται τακτικώς και επιμελώς. Ξέρω πως ο υπολογισμός των αποστάσεων υπό αυτές τις συνθήκες δυσκολεύει εκθετικά. Είναι ωστόσο απαραίτητες και πρέπει να τηρούνται. Αλλιώς θέτεις σε κίνδυνο το είδος. Ρωτάς αν προβλέπονται κι άλλες παρόμοιες ισχυρές σύστασεις που οφείλεις να γνωρίζεις.

Έτι απέχει το πρέπει από το θέλω, το ξέρω απ’ το πιστεύω, το νιώθω απ’ το σκέφτομαι. Θες μήπως κι άλλα; Το χθες απ’ το αύριο, το πέφτω απ’ το σηκώνομαι, το τραγουδώ απ’ το υπολογίζω. Αντέχεις ακόμα; Το είναι από το φαίνεται, το εντάξει απ’ το συγγνώμη, το αγαπώ απ’ το ερωτεύομαι, το ευτυχώ απ’ το χαίρομαι, το φοβάμαι από… Παράπτωμα, το απανταχού φοβάμαι όλα τα ακουμπάει απείθαρχο. Τόσα που συνωστίζονται στου νου μου την πλατεία, θα ‘χουμε πρόβλημα, γι’ αυτό θα σταματήσω. Μπήκες θαρρώ στο νόημα. Κι αν όχι, κυκλοφόρησε έξω, δεν πειράζει. Φρόντιζε απλά να παραμένεις ασφαλής.  

Απόσταση. Πολλά ζευγάρια μοιράζονται τέτοια μοίρα. Ο κόσμος τ’ απαίτησε να είναι έτσι, με έμπλεα πνευμόνια. Τ’ αντάμωμά τους μυστήριες ενέργειες του ολέθρου εξαπολύει. Σπέρνει δάκρυα αγριολούλουδα αγκαθωτά σ’ αθώα μάγουλα. Και μπήζει ιλλίγους για πασσάλους αιχμηρούς σε ξέφραγα μυαλά. Μα τούτο το σύννεφο το βαρύ της καταχνιάς και της παράλυσης σκορπίζει σαν τη θέση του το κάθε μέρος ξαναπάρει την απόμακρη. Κι επιστρέφει δειλά η άνοιξη και το σχολείο. Η καμπάνα και της δουλειάς ο χαρτοφύλακας. Όχι μεμιάς. Μα λίγο-λίγο. Γέφυρα σε μια κανονικότητα καινούργια. Είναι πράγματα που μεταξύ τους απέχουν. Έλα όμως που οι άνθρωποι δεν είναι πράγματα.