Εχθές πήγες στο παζάρι. Όπως και την προηγούμενη. Κι εκείνη πριν απ’ αυτή. Σε φαντάζομαι να περιεργάζεσαι αντικείμενα ευτελούς τιμήματος και αμφιβόλου χρηστικής αξίας πάνω από πάγκους γυρολόγων. Με λαμπερά μάτια κι ένα χαμόγελο ακατέργαστο, παιδικό τα πιάνεις στα χέρια, να τα νιώσεις, ν’ αφουγκραστείς την υλικότητα. «Αχ, τι καλούλι που είναι αυτό!» Θα το πάρεις. Πάντα παίρνεις αυτό που θέλεις. Χωρίς παζαρέματα, δεύτερες σκέψεις, αμφιβολίες. Είναι φορές, αλήθεια, που σε ζηλεύω. Παίρνεις τον δρόμο τον ευθύ και τον διαβαίνεις με τη φωτοφόρα, απόλυτη σιγουριά που χαρίζει η επίγνωση της εφημερότητας. Αντηχούν τα βήματά σου στο σοκάκι. Ρυθμικά. Αέρινα. Πόσες φορές δεν κάναμε εκείνη την ατελείωτη συζήτηση για τα πάσης φύσεως διακοσμητικά; Κάθε που σ’ επισκεπτόμουν πλήθαιναν ανεξαιρέτως. “Μ’ αρέσουν. Είναι όμορφα. Τι άλλο θες;” κατέληγες τελεσίδικα πάντα, όποτε εγώ -αιώνια δύσπιστος- επιχειρηματολογούσα αμφισβητώντας την αναγκαιότητα ύπαρξής τους στο χώρο. Ήξερες να μου διηγηθείς μια ιστορ