Ίδιος ο δρόμος . Μακρύς. Τον ορίζονται αγγίζει. Οι δρασκελιές όχι. Κάποιοι τραβούνε μπροστά. Άλλοι πάλι μένουν ξοπίσω. Βιάζονται ίσως. Έχουν δουλειές. Πρέπει να βρουν το κουράγιο να συνεχίσουν το περπάτημα. Ή τον χρόνο τους παίρνουν ν’ ανασάνει η ψυχή τους το πράσινο. Και το χρυσάφι. Στο στάχυ σκαρφαλώνει μια τόση δα πασχαλίτσα. Πέτα, πασχαλίτσα, να μας φέρεις των κρυφών μας ευχών το απότοκο. Χορεύουν οι μίσχοι. Δειλά να μην ενοχλήσουν τους διαβάτες. Που ακούν μουσική, μα όχι πουλιά. Μασουλούν καλημέρες. Έχουν δεμένο το γόνατο. Κοιτούν το γαλάζιο με περιέργεια. Αυτά είναι σύννεφα. Είναι αυτά σύννεφα; Οι σκύλοι γαβγίζουν. Παιχνιδιάρικα. Θυμωμένα. Σ’ αυτή τη στράτα περιδιαβαίνω κι εγώ. Είναι πρωί ακόμα κι έχει δροσιά. Ακούω βήματα ξοπίσω μου σβέλτα που ζυγώνουν ολοένα. Δεν θ’ αργήσουν να αριβάρουν στο κατά πόδας. Μα τον ρυθμό μου, αλήθεια, εύκολα δεν τον αλλάζω. Το κούρντισμα του καθενός διαφέρει, κατ’ αρχήν ή επί προφάσει. Κατά πως πλάθει ο νους και στέργει η καρδιά . Κι αυτό ορίζει με