Όταν σου μιλάω, δεν ακούς. Όταν φωνάζω, ρωτάς γιατί δεν σου μιλάω ήρεμα. Σου απαντάω φωνάζοντας πως το κάνω γιατί αλλιώς δεν ακούς. Μα ούτε αυτό το ακούς, επειδή ψάχνεις να βρεις γιατί φωνάζω. Κι έτσι φωνάζω ξανά. ‘Όλο φωνάζεις’ μου λες. ‘Αν μου μιλούσες ήρεμα, θα σε άκουγα’. Και παίρνω ανάσα βαθιά και σου μιλάω ήρεμα. Σου λέω πως δε φωνάζω συνέχεια, παρά μόνο όταν δε με ακούς. Μα εσύ δε με ακούς. Τότε φωνάζω. ‘Δεν θα κάθομαι ν’ ακούω φωνακλάδες που δεν μπορούν να μιλήσουν ήρεμα’ καταλήγεις και σηκώνεσαι και φεύγεις για να γλιτώσεις από τις φωνές μου. ‘Πρέπει κάτι να κάνεις με τις φωνές σου’, μου λες την άλλη μέρα. Και σου μιλάω ήρεμα και προσπαθώ να εξηγήσω πως θέλω απλά να με ακούσεις για να μη χρειάζεται να φωνάζω. ‘Όχι, δεν είναι αυτό’, με διακόπτεις κι αποφαίνεσαι χωρίς ν’ ακούσεις. ‘Το κάνεις πάλι’ σημειώνω. ‘Ποιο;’ ρωτάς με αφοπλιστική απάθεια. ‘Το να μη με ακούς’, απαντάω σε αυστηρό τόνο. ‘Αφού όλο φωνάζεις’ αποκρίνεσαι. ‘Φώναξα τώρα;’ ρωτάω, καταβάλλοντας εμφανώς μεγάλη προσ