Ρυθμίσεις Έντασης Ήχου Ειδοποιήσεων

Όταν σου μιλάω, δεν ακούς. Όταν φωνάζω, ρωτάς γιατί δεν σου μιλάω ήρεμα. Σου απαντάω φωνάζοντας πως το κάνω γιατί αλλιώς δεν ακούς. Μα ούτε αυτό το ακούς, επειδή ψάχνεις να βρεις γιατί φωνάζω. Κι έτσι φωνάζω ξανά. ‘Όλο φωνάζεις’ μου λες. ‘Αν μου μιλούσες ήρεμα, θα σε άκουγα’. Και παίρνω ανάσα βαθιά και σου μιλάω ήρεμα. Σου λέω πως δε φωνάζω συνέχεια, παρά μόνο όταν δε με ακούς. Μα εσύ δε με ακούς. Τότε φωνάζω. ‘Δεν θα κάθομαι ν’ ακούω φωνακλάδες που δεν μπορούν να μιλήσουν ήρεμα’ καταλήγεις και σηκώνεσαι και φεύγεις για να γλιτώσεις από τις φωνές μου.

‘Πρέπει κάτι να κάνεις με τις φωνές σου’, μου λες την άλλη μέρα. Και σου μιλάω ήρεμα και προσπαθώ να εξηγήσω πως θέλω απλά να με ακούσεις για να μη χρειάζεται να φωνάζω. ‘Όχι, δεν είναι αυτό’, με διακόπτεις κι αποφαίνεσαι χωρίς ν’ ακούσεις. ‘Το κάνεις πάλι’ σημειώνω. ‘Ποιο;’ ρωτάς με αφοπλιστική απάθεια. ‘Το να μη με ακούς’, απαντάω σε αυστηρό τόνο. ‘Αφού όλο φωνάζεις’ αποκρίνεσαι. ‘Φώναξα τώρα;’ ρωτάω, καταβάλλοντας εμφανώς μεγάλη προσπάθεια για να μη φωνάξω. ‘Έτοιμος είσαι’. Και δε μιλάω και δαγκώνω τη γλώσσα, βαθιανασαίνοντας. ‘Είδες;’ επιβεβαιώνεις τον εαυτό σου θριαμβευτικά. ‘Δεν μπορείς να μιλήσεις χωρίς να φωνάζεις’.

Μπορώ να μιλήσω χωρίς να φωνάζω, σκέφτομαι. Το ξέρω καλά πως μπορώ. Εξάλλου σου έχω μιλήσει χωρίς να φωνάζω πόσες φορές. Και μ’ όλο το τρέμος της ταραχής για το παράλογο αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε ακόμη μία φορά, τις ονομάζω μία προς μία. ‘Πότε μου τα είπες αυτά;’ ρωτάς. Μα αυτό ακριβώς δεν σου είπα μόλις, αναρωτιέμαι σιωπηλά. Άλλο που εσύ, όπως φωνάζω από χθες, δεν ακούς. Δεν άκουγες τότε, δεν άκουσες τώρα. Τι μου μένει άλλο να κάνω απ’ το να φωνάξω ή να φύγω; Εύχομαι να μην τολμήσεις να μου ζητήσεις να σου μιλήσω ήρεμα για να μ’ ακούσεις.

Κι όταν με τα πολλά, βρίσκεις μπροστά σου αυτό για το οποίο μιλούσα με κάθε τρόπο που μπορούσε να συντάξει η λογική μου και σε κάθε τόνο που μπορούσαν να σηκώσουν τα πνευμόνια μου, εσύ τι κάνεις; Με κατηγορείς πως δε σου μιλούσα. Πως ενώ θα μπορούσα να έχω θέσει το θέμα από νωρίς, έμενα σιωπηλός ή έφευγα. Και νιώθω τις φλέβες στα μάτια μου να πάλλονται. Κι ένα ουρλιαχτό να γεννιέται μες στα σπλάχνα σπαρακτικό. ‘ΔΕ ΦΩΝΑΖΩ’, φωνάζω. Περάσαμε προ πολλού αυτήν την ένταση. Τώρα και ν’ ακούσεις είναι αργά. Δεν έχω τίποτα που θέλω ν’ ακούσεις να πω.