Quixotic Quests

Κοφτερό χιούμορ. Καυστική ειρωνεία. Ειλικρίνεια που σπάει κόκαλα. Αλύγιστη πεποίθηση. Φωνή δική σου. Αξεπέραστη. Ασυναγώνιστη. Μοναδική. Όπως κι οι υπόλοιπες. Στριμωγμένες άτσαλα ανάμεσα σε τοίχους κλειστοφοβικούς με έξοδο σφαλιστή. Χορωδία του τρόμου. Λόγια πάνω σε λόγια. Άτακτες στοίβες ίσαμε το ταβάνι. Αφρός από κύματα κουρσάρους και λυσσασμένα σκυλιά που αλυχτάνε στο χαμένο ασημόφωτο. Βενθικές ατμόσφαιρες ξεπριτσινώνουν βασταγερές ραφές καλλιτεχνικές. Φυσαλίδες ξεφεύγουν, μικροί αυτόνομοι κόσμοι. Απ’ το σπασμένο γυαλί στο κράνος του σκάφανδρου που ραγίζει από μια τσεκουράτη κατακούτελη δήλωση. Κι ο ζωογόνος σωλήνας μπλεγμένος, δεσμός γόρδιος. Σε καμιά επιφάνεια δεν οδηγεί. Όχι τουλάχιστον σε κάποια που μπορεί ανάσες να προσφέρει. Μεγαλέξανδροι τραβάνε σπαθιά που ακόνισμα θέλουν. Κι αν τους κοιτάξεις στα μάτια βαθιά, αυτά τα μάτια που πάνθηρα μοιάζουν -μαύρου ή ροζ, διακρίσεις δε γίνονται- το όπλο απρόθυμα θηκιάζουν κι ένα φάλτσο σκοπό περισπασμού αρχίζουν να σφυρίζουν. Τα δάχτυλα

  Όταν το απροσδόκητο γίνεται καθημερινό, οι κανόνες στρεβλώνουν. Καρικατούρες γίνονται. Και κωμικές διαδρομές υπαγορεύουν. Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις. Να τα ξεχάσεις γιατί σε κρατάνε δεμένο στο τότε τους. Το τότε τους ό,τι κι αν ήταν, δεν είναι το τώρα. Ήρθε το άγνωστο μπαλτάς κι έκοψε πανσέτες τη χρονική συνέχεια. Με τομές μαεστρικές χασάπη χεροδύναμου. Το τώρα ζητάει άλλα πράγματα από εσένα. Μα εσύ δεν ακούς. Δε θέλεις ν’ ακούσεις. Τ’ αυτιά βουλώνεις. Δεν ξέρεις τούτη την αλλόκοσμη γλώσσα κι ο ήχος της σ’ ανατριχιάζει. Είναι για σένα πικρή, διχαλωτή και δόλια. Συριγμοί και βουρβουρητά. Θόρυβος. Τρομακτικός. Επίπονος. Βρίσκεις ασφαλές καταφύγιο χτισμένο από στρατιώτες της αλύγιστης παράδοσης. Με πόρτες βαριές μεταλλικές κι ενισχυμένο αντιβαλλιστικό σκυρόδεμα σε τοίχους και ταβάνια. Υπόγεια που σβήνουν την ακατάληπτη οχλαγωγία. Αναθαρρεύεις. Εξερευνάς. Κάτι γυαλίζει εδώ κάτω στου φακού σου το λήθαργο αντιφέγγισμα. Πλησιάζεις. Μια ολόκληρη ξύλινη κάσα ασυνάρτητο! Μισάνοιχτη -ίσα να