Τεχνικές Παλαίωσης Ψυχοδραστικών Αποσταγμάτων

 

Όταν το απροσδόκητο γίνεται καθημερινό, οι κανόνες στρεβλώνουν. Καρικατούρες γίνονται. Και κωμικές διαδρομές υπαγορεύουν. Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις. Να τα ξεχάσεις γιατί σε κρατάνε δεμένο στο τότε τους. Το τότε τους ό,τι κι αν ήταν, δεν είναι το τώρα. Ήρθε το άγνωστο μπαλτάς κι έκοψε πανσέτες τη χρονική συνέχεια. Με τομές μαεστρικές χασάπη χεροδύναμου. Το τώρα ζητάει άλλα πράγματα από εσένα. Μα εσύ δεν ακούς. Δε θέλεις ν’ ακούσεις. Τ’ αυτιά βουλώνεις. Δεν ξέρεις τούτη την αλλόκοσμη γλώσσα κι ο ήχος της σ’ ανατριχιάζει. Είναι για σένα πικρή, διχαλωτή και δόλια. Συριγμοί και βουρβουρητά. Θόρυβος. Τρομακτικός. Επίπονος.

Βρίσκεις ασφαλές καταφύγιο χτισμένο από στρατιώτες της αλύγιστης παράδοσης. Με πόρτες βαριές μεταλλικές κι ενισχυμένο αντιβαλλιστικό σκυρόδεμα σε τοίχους και ταβάνια. Υπόγεια που σβήνουν την ακατάληπτη οχλαγωγία. Αναθαρρεύεις. Εξερευνάς. Κάτι γυαλίζει εδώ κάτω στου φακού σου το λήθαργο αντιφέγγισμα. Πλησιάζεις. Μια ολόκληρη ξύλινη κάσα ασυνάρτητο! Μισάνοιχτη -ίσα να βλέπεις μέσα. Κυκλώνες πιθανοτήτων φυλακισμένοι σε σκονισμένες, ημιδιάφανες μποτίλιες. Φαίνεται παράτολμοι μερακλήδες ξέκλεβαν πού και πού καμιά μεζούρα να φτιάξουν να πιουν απαγωγές σε άτοπο. Κοκτέιλ για κεφάλια που αντέχουν το βαρύ σφυροκόπημα. Πικρό και αψύ. Την μποτίλια αμέσως ξανασφράγισμα και πίσω στο ερεβώδες κελάρι. Να μην πέσει ποτέ σε χέρια αμύητων.

Μα εκείνοι -άδοξοι, ευτυχισμένοι μεθύστακες- έλιωσαν. Και τώρα εσύ, παραπατώντας αδέξια στο ημίφως της αγωνίας σου, μια σκόρπια μισογεμάτη γυάλινη φιάλη από δαύτο θρυμματίζεις. Και τ’ απελεύθερο απόσταγμα, καθώς κυλά, μεμιάς σηκώνει αντάρα. Απ’ τα βαθιά αδιέξοδα όπου πήγες και κρύφτηκες σε βγάζει. Αυτό ξοπίσω μανιασμένο. Αλλάζει μορφές. Αλλάζει πορείες. Γρήγορα. Πιο γρήγορα απ’ ό,τι η εμπειρική παρατήρηση μπορεί να καταγράψει. Τρέχει μπροστά και δοκιμάζει. Όλα τα ερχόμενα μέλλοντα. Τ’ αναμενόμενα και τ’ αναπάντεχα. Τ’ απίθανα και τ’ αναπόδραστα. Όσα γίνεται να ‘ρθουν αντάμα κι όσα μαζί σόφρωνας νους δε χωράει. Δοκιμάζει και κρατά σημειώσεις. Στα ουρλιαχτά του αέρα.

Τμηματικές, ακατάστατες, θαρρείς κρυπτογραφημένες. Μύρια πολύχρωμα κομμάτια. Πανηγυρικός χαρτοπόλεμος, γεννεσιουργός της ύστερης γνώσης. Αυτόν τον αέρα που είναι καυτός και σου καίει τα πνευμόνια σαν εισπνέεις, το ασυνάρτητο τον κάνει ποιήματα κβάντων. Ειλικρινή, κίβδηλα, παραστρατημένα, ριζοσπαστικά. Και στα χαρίζει. Για σένα που δάγκωσες με βουλιμία το μήλο του Νεύτωνα και του Αδάμ. Μη φοβάσαι τις δυσαρμονικές παρηχήσεις που σε κυκλώνουν. Δεν είναι θηρίο αδάμαστο που ενέδρα στήνει μεθοδικά να σε κατασπαράξει. Είναι μονάχα το γουργουρητό της γάτας του Σρέντιγκερ που παίζει στα ξεχαρβαλωμένα ηχεία της πλατείας. Αν έρθει κοντά, δώσ’ της απλά το κουβάρι. Κι όλα να δεις θα ημερέψουν.