Τούτη την άμμο θάλασσα δεν τη νοτίζει. Μα στεγνή, πυρόξανθη δεν είναι της ερήμου. Είναι ιξώδης και μπλαβιά. Άβολη και σβέλτη. Πιο σβέλτη κι από τους λογισμούς ακόμα. Λογισμούς που μάθανε να τρέχουν σαν το φως για να ξεφεύγουν απ’ το σαρκοφάγο σκοτάδι της αδράνειας. Μα τώρα αργόσχολοι μοιάζουνε και ρέμπελοι. Όπου και να πας, δεν έχεις πάει πουθενά. Όλα τα βήματα σ’ αυτήν πίσω οδηγούν. Τη γνώριμη και ξένη. Αποπροσανατολισμός που φέρνει την απόγνωση. Κάθε κίνηση πιο βαθιά σε παραχώνει. Επομένως, στάση. Όχι του δύσμοιρου λεωφορείου που αγκομαχά ασθματικό τη διαδρομή να βγάλει. Αν κι αυτή εξίσου γκροτέσκα είναι. Δεν είναι οι μασκοφόροι αυτοί εκδικητές το νόμο στα χέρια τους να πάρουν. Όχι πως έχουν άδεια χέρια δηλαδή. Το ‘να σφίγγει χειρολαβή ή ορθοστάτη. Ή απλώνεται όσο μπορεί, ισορροπία να κρατά γι’ ένα απ’ τα πιο ειλικρινή ζεϊμπέκικα της πλάσης. Και τ’ άλλο χέρι φυσικά βαστά τον παντογνώστη -που ‘μαθε στους ανθρώπους να ‘χουν το βλέμμα κάτω. Είναι εδώ η άμμος που καλοκαίρι δε μυρίζει, μα