Θα ‘ρθουνε. Έρχονται. Έχουνε φτάσει. Σκοτάδι πάνω στα κεφάλια μας και αρπάγες στους αστραγάλους. Μη στέκεσαι. Λύγα στα δύο. Στα τέσσερα. Ματσάκι βότανα κάτω στη γης. Στη γης που τρέμει από ποδοβολητά. Τ’ ακούς. Τ’ ακούμε όλοι. Γδούπος και σκόνη. Αυτόν τον ήχο να τον ετρέμεις. Και μες στο τρέμουλο σφίξε γροθιές. Και μες στις γορθιές σφίξε συντρίμμια. Να ‘ρθουν να λιώσουν απ’ το της ψυχής το αυτοσχέδιο χυτήριο που μάγμα ξερνάει. Να γίνουν πάλι ακέραια. Να γίνουν λεπίδες. Τσούζουν τα μάτια στο πύρινο αντιφέγγισμα. Σφαλίζεις τα βλέφαρά με συρματόπλεγμα. Ένα δάκρυ κυλάει τρεχάτο. Σάμπως τι θα προλάβει να σβήσει; Φτάνει μετά βίας στη μύτη. Εξατμίζεται. Χλιμιντρίζεις, ενώ τα ρουθούνια σου καίνε. Ανάσα ζητάς. Μα δεν τολμάς να εισπνεύσεις, γιατί ο τάχα ζωοδότης αέρας καυτηριάζει άπονα τα δόλια πνευμόνια σου. Σχίζεις τα σύννεφα, αστραπές καταπίνεις. Όμως όσες βροχές κι αν διαβείς, δε σιγάζει το καύσος. Δε σιγάζει της πιλάλας το πάθος. Δε σιγάζουν οι σπαρακτικές ικεσίες στου μυαλού σου την αν