Κανόνες Εμπλοκής

Θα ‘ρθουνε. Έρχονται. Έχουνε φτάσει. Σκοτάδι πάνω στα κεφάλια μας και αρπάγες στους αστραγάλους. Μη στέκεσαι. Λύγα στα δύο. Στα τέσσερα. Ματσάκι βότανα κάτω στη γης. Στη γης που τρέμει από ποδοβολητά. Τ’ ακούς. Τ’ ακούμε όλοι. Γδούπος και σκόνη. Αυτόν τον ήχο να τον ετρέμεις. Και μες στο τρέμουλο σφίξε γροθιές. Και μες στις γορθιές σφίξε συντρίμμια. Να ‘ρθουν να λιώσουν απ’ το της ψυχής το αυτοσχέδιο χυτήριο που μάγμα ξερνάει. Να γίνουν πάλι ακέραια. Να γίνουν λεπίδες. Τσούζουν τα μάτια στο πύρινο αντιφέγγισμα. Σφαλίζεις τα βλέφαρά με συρματόπλεγμα. Ένα δάκρυ κυλάει τρεχάτο. Σάμπως τι θα προλάβει να σβήσει;

Φτάνει μετά βίας στη μύτη. Εξατμίζεται. Χλιμιντρίζεις, ενώ τα ρουθούνια σου καίνε. Ανάσα ζητάς. Μα δεν τολμάς να εισπνεύσεις, γιατί ο τάχα ζωοδότης αέρας καυτηριάζει άπονα τα δόλια πνευμόνια σου. Σχίζεις τα σύννεφα, αστραπές καταπίνεις. Όμως όσες βροχές κι αν διαβείς, δε σιγάζει το καύσος. Δε σιγάζει της πιλάλας το πάθος. Δε σιγάζουν οι σπαρακτικές ικεσίες στου μυαλού σου την αναπάντεχη έκλαμψη. Χιλιάδες άγνωστες φωνές. Τις ακούς. Τις ακούμε όλοι. Ανατριχίλα και φθόνοι. Γραμμές χαραγμένες στο δέρμα σου. Παραμορφώνονται στων μυώνων τη συστολή και την έκταση. Παροδικό τατουάζ, μα πονάνε. Πονάνε γιατί δίνουν αυστηρές διαταγές. Ίσαμε εδώ. Υπάρχουν και όρια.

Εδώ, ανάμεσα στα θαλερά χορτάρια, που φύτρωσαν και ψήλωσαν όσο μάταια έψαχνες δικαιολογίες. Και στολή να ντυθείς μασκαράς. Καπνούς και πέτρες σπέρνουμε σ’ αυτό το διάβα και τι σοδειά θα δώσει αργότερα διόλου μας μέλλει. Πάρε κι εσύ. Έχει για όλους. Ρίξε με δύναμη. Με σθένος και τόλμη. Όλοι Δαβίδ, ένθεν κακείθεν, κραδαίνουμε σφεντόνες. Κι ο φιλισταίος γίγαντας κάπου πέρα μακριά σαρδόνια γελάει. Να που δε χρειάζεται η σιδερένια λόγχη. Ίσκιος πηχτός, μονάχα, του απαραγνώριστου. Σκορπισμένος στο δάσος σαν αλλόκοσμη ομίχλη. Ίσκιος που σταλάζει λαθραία στων περιπατητών τα κόκαλα και τους κατατρώει από μέσα, αφήνοντας πίσω ένα αδιάφορο, ανθρωπόμορφο περίγραμμα.

Τυφλός και ξέπνοος. Αποφασισμένος και σβέλτος. Ψαχούλεψε κι αφουγκράσου. Με τ’ αδέρφια σου μοιράσου την άσβεστη φωτιά σου. Κι όταν μια πέτρα με συντριπτική ειλικρίνεια κάνει επιτέλους το είναι σου θρύψαλα, μη σταματήσεις. Τα περιγράμματα να φτάσουν σιμά μην αφήσεις. Γιατί, αν τα αφήσεις να προσεγγίσουν, μπορεί στην ανάσα τους να βρεις τη δικιά σου. Κανείς δεν αντέχει συναπάντημα τέτοιο. Τη μεγάλη του ένταση, τη βαριά του αλήθεια. Κανείς τουλάχιστον που θέλει να κρατήσει τα λογικά του. Βαρύ το τίμημα. Στιγμή μη διστάσεις. Φαίνεσαι ξύπνιος, σου κόφτει εσένα. Σίγουρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Είσαι υπεύθυνος αν ραγίσει το πέρασμα.