Quixotic Quests

Ξύπνησες, ένιψες το πρόσωπο κι όπως κάθε πρωί κίνησες να σώσεις τον κόσμο, έτσι με τις πυτζάμες. Δεν είναι εύκολη δουλειά, το παραδέχεσαι, μα κάποιος πρέπει να την κάνει. Δεν διαφωνώ επί της αρχής, αλλά γιατί, βρε αδερφέ, με τις πυτζάμες; Θα σε πείραζε τόσο να κάτσεις λιγουλάκι να φάμε πρωινό σαν άνθρωποι; Ξέρεις πως το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας. Κι αφού ρίξεις μια κλεφτή ματιά στην εφημερίδα, να δεις στην τελική αν ο κόσμος εκεί έξω χρειάζεται ακόμη να σωθεί, βάζεις το σακάκι σου και φεύγεις κύριος. Μάλλον όχι, ε; Πάρε τουλάχιστον λίγες σταφίδες στη χούφτα. Χάνω τα λόγια μου μαζί, το ‘χω πάρει απόφαση. Αλλά, που να με πάρει, δεν σταματάω. Πες το παραξενιά - αν κι από κάποιον με τις δικές σου ενδυματολογικές προτιμήσεις θ’ ακουστεί αστείο. Αφού δεν σταματάς εσύ κι ας έχεις φάει τα μούτρα σου τόσες φορές, ούτε κι εγώ θα το κάνω. Είναι θέμα εγωισμού πλέον. Όλα κι όλα, μπορεί να είμαι πολλά πράγματα μα ασυνεπής στα πιστεύω μου όχι. Αδιαπραγμάτευτα . Θα επιμένω μέχ

Έχει ποτέ συνωμοτήσει το σύμπαν για πάρτη σου; Όχι κατ’ ανάγκη για κάτι μεγάλο που ξεπερνά τα όρια του δυνατού, αλλά το οποίο σε κάθε περίπτωση φάνταζε απίθανο προτού μεσολαβήσει ένα ευτυχές απροσδόκητο. Μειδιάς, σε βλέπω. Το έχει κάνει, είμαι σίγουρος. Μα ως τώρα δεν το αναλογίστηκες. Όπως, μου φαίνεται, οι περισσότεροι. Κι αυτό επειδή είτε πιστεύουν πως δεν το αξίζουν, πως είναι μικροί κι απειροελάχιστοι για ν’ ασχοληθεί το σύμπαν μαζί τους, οπότε δεν ψάχνουν καν, είτε θεωρούν πως αν είναι να επέμβει θα το κάνει σε κοσμικές κλίμακες, οπότε αγνοούν τα καθημερινά περιμένοντας τα κατακλυσμιαία. Λάθος και λάθος. Για ‘μένα το ‘χει κάνει. Μια ανατροπή σαν μάτσο ανοιξιάτικα αγριολούλουδα ευωδίασε μια ειδάλλως τετριμμένη Δευτέρα. Έχοντας τελειώσει μάθημα στο Πανεπιστήμιο, στεκόμουν έξω απ’ την αίθουσα γνωρίζοντας πως όφειλα να επιστρέψω άμεσα στο χωριό για ιδιαίτερο, όταν μου τηλεφώνησε φίλη: “Έχει υπέροχο καιρό. Θα πάμε για περίπατο. Έλα.” Πολύ θα ήθελα, μα έπρεπε ν’ αρνηθώ. Έριξα μια π

Προτού αρχίσει έχει τελειώσει... Ο νους ο άτιμος διέτρεξε κιόλας τη διαδρομή. Ευστροφία τ’ ονομάζουν κάποιοι. Αμφιβάλλω. Όσο προτρέχεις εξορίζεις εαυτόν στις αχανείς παγωνιές ενός αβάσταχτου παρελθόντος. Έρχονται έγνοιες με τους αγέρες να γίνουν μικροί-μικροί, μα κοφτεροί σταλακτίτες στα χείλη. Η ανάσα που συντηρεί την ύπαρξη, καπνός σιβυλλικός, μυσταγωγεί το πεπερασμένο και υποθάλπει τον αρχέγονο φόβο του τέλους. Εδώ είναι όλα πάλλευκα. Αν είδες μια σπιθαμή, όλα τα είδες. Ανάθεμα αν ξέρεις που πέφτει ο Βορράς. Όχι πως θέλεις να τραβήξεις κατά ‘κει. Όχι πως θέλεις να κάνεις ρούπι. Όπου κι αν είναι για να πας, θα φτάσεις κάποτε. Ύστερα; Σκοτεινιάζει. Ή πάντα σκοτάδι είχε; Οι πολικές νύχτες σε μπερδεύουν. Δεν έρχονται τακτικά, όπως οι φρόνιμες κατακλίσεις, μα σα κοπιάσουν πασσάλους μπήγουν στο εγώ και κατασκηνώνουν. Κοιτάς τ’ αστέρια. Η λάμψη τους αναδρομή που ξεβράστηκε στο βλέμμα σου. Αν ήσουν ρομαντικός θα έκανες ευχή. Μα εσύ προτρέχεις. Έτσι ολάκερο το φωτεινό στερέωμα συρρικνώνε

Με περπατάς στις δικές σου λεωφόρους. Αυτές που ξέρεις καλά και τις διαβαίνεις πια με κλειστά τα μάτια. Οι πόρτες σ’ αναγνωρίζουν κι ανοίγουν αυτόματα και από παντού χαμόγελα προστρέχουν προς αρωγή σου. Λογικό, σκέφτομαι: τα χαμόγελα στο χαμόγελο. Αν και εκείνα δεν έχουν την ίδια λάμψη. Είναι μουντά, θαρρείς φωτοτυπία. Δεν τους κρατάς κακία. Ξέρεις πως στον κόσμο τους, όπου όλα τριγύρω είναι επιδεικτικά γυαλιστερά, ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος. "Τι θέλουμε εδώ; Τι ψάχνουμε;" ρωτάω, έχοντας ειλικρινά κάθε πρόθεση να βοηθήσω. Με κοιτάς μ’ ένα βλέμμα αφοπλιστικό που ορθογραφεί με κεφαλαία γράμματα: ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΟΣ και συνεχίζεις αμέριμνη την περιήγηση.   Ν’ ακολουθήσω προσπαθώ, μα κάθε τόσο σε χάνω. Δεν είναι εύκολο ν’ ακολουθείς θηράτειρες ωραιότητες. Υπερβαίνουν την πρακτική γραμμικότητα και το αρχέγονο αισθητήριο προσανατολισμού αποσυντονίζεται. Όχι πως είναι γνώριμο τερέν τούτο -κάθε άλλο, αλλά κι επιπρόσθετη κίνηση σε τροχιά ανέμελης πεταλούδας καθόλου δεν βοηθάει! Μόλις ξ