Quixotic Quests

Εμμονικά όμορφες λέξεις ζωγραφίζουν την ασχήμια. Με πομφόλυγες και ρυθμικά τσαλίμια. Αγρίμια, τακίμια, ασκημένα στην πένα. Αυτοί μπορούν ν’ αντέξουν, μ’ ανησυχούν για σένα. Έτσι ρίμες πλέκουν κι ανθοκομούνε ποιήματα. Μήπως επιτέλους αντιληφθείς τα βήματα. Στοιχήματα μεγάλα παίζονται στην πλάτη σου και θέλουν να σε ξυπνήσουν από το ραχάτι σου. Από αιχμάλωτες σκέψεις επιλεκτικά προαυλίζουν μόρτισες κανίβαλες που ληστρικά φιδογυρίζουν. Ομοιοκατάληκτες, ακατάληπτες που γκρεμίζουν τα ωραία που με κόπο κάλυπτες. Ανάσα και πάει τ’ οχυρό. Ήταν πρόχειρο. Επανακαθορίζουν της ψυχής σου το εργόχειρο. Παίρνουν τα καρφιά απ’ τις σανίδες στο χώμα και τα μπήγουν στα μάτια που δεν άνοιξες ακόμα.  Αριστουργηματικά περιγράφουν τη φρίκη, υποσχόμενοι νίκη που δικαιωματικά σου ανήκει. Ναι, καλά. Εξορκιστικά, εξοργιστικά συνεχίζουν να ανασκολοπίζουν την αυθεντικότητα. Με απλότητα, πραότητα ή εκρηκτικότητα σε πείθουν πως κακώς αρνείσαι την πραγματικότητα. Δεν θα είναι ευχάριστο, η αφύπνιση πονάει. Και ο εξ’ α

Ενδιάμεσα απ’ τις φωνές ιχνηλατείς. Μετ’ εμποδίων. Για επιβίωση. Στη μαγεμένη ζούγκλα αυτή των χορταριασμένων αντιλάλων και των υπέρψηλων απόψεων με τις πυκνές φυλλωσιές που κρύβουν τον ουρανό ολωσδιόλου. Κρατάς ματσέτα κοφτερή. Σφιχτοδεμένη στον καρπό να μη χαθεί. Να μη χαθείς εσύ. Χωρίς έλεος σχίζεις ό,τι στο διάβα σου βρεθεί και σ’ εμποδίζει τα λίγα που αποφάσισες επόμενα βήματα να πάρεις. Αγκάθια, κληματσίδες και λουλούδια. Τη διαδρομή ολάκερη -μ’ αφετηρία, σταθμούς και προορισμό- δεν τη γνωρίζεις. Ούτε πότε ξεκίνησε ο άθλος. Ούτε ποιός σε όρισε σφαγέα της οργασμιαίας βλάστησης του ανεξήγητα πνιγηρού ενδιαιτήματος. Μα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.  Αν σταματήσεις, θα σε καταπιεί. Δεν το δοκίμασες, αλλά το ξέρεις ενστικτωδώς. Το βροχοδάσος, όπου φύονται ενδημικά σολιψιστικές αυθεντίες, είναι αδηφάγο και μοχθηρό. Καραδοκεί θροΐζοντας, τάχα αμέριμνο, στην πρώτη ευκαιρία να σε δέσει στην άχρονη σήψη και τις αμάραντες σκιές. Σε θέλει αιχμάλωτο και τρόπαιο κάτω απ’ τη θαλερή, πανούργα κω