Αποβίβαση Πλοηγού

Εμμονικά όμορφες λέξεις ζωγραφίζουν την ασχήμια. Με πομφόλυγες και ρυθμικά τσαλίμια. Αγρίμια, τακίμια, ασκημένα στην πένα. Αυτοί μπορούν ν’ αντέξουν, μ’ ανησυχούν για σένα. Έτσι ρίμες πλέκουν κι ανθοκομούνε ποιήματα. Μήπως επιτέλους αντιληφθείς τα βήματα. Στοιχήματα μεγάλα παίζονται στην πλάτη σου και θέλουν να σε ξυπνήσουν από το ραχάτι σου. Από αιχμάλωτες σκέψεις επιλεκτικά προαυλίζουν μόρτισες κανίβαλες που ληστρικά φιδογυρίζουν. Ομοιοκατάληκτες, ακατάληπτες που γκρεμίζουν τα ωραία που με κόπο κάλυπτες. Ανάσα και πάει τ’ οχυρό. Ήταν πρόχειρο. Επανακαθορίζουν της ψυχής σου το εργόχειρο. Παίρνουν τα καρφιά απ’ τις σανίδες στο χώμα και τα μπήγουν στα μάτια που δεν άνοιξες ακόμα. 

Αριστουργηματικά περιγράφουν τη φρίκη, υποσχόμενοι νίκη που δικαιωματικά σου ανήκει. Ναι, καλά. Εξορκιστικά, εξοργιστικά συνεχίζουν να ανασκολοπίζουν την αυθεντικότητα. Με απλότητα, πραότητα ή εκρηκτικότητα σε πείθουν πως κακώς αρνείσαι την πραγματικότητα. Δεν θα είναι ευχάριστο, η αφύπνιση πονάει. Και ο εξ’ αποκαλύψεως θέλει σάρκες να φάει. Ο χορτάτος στους νηστικούς το δάχτυλο κουνάει. Η απελπισία αλυσίδα που ευτυχώς δεν σπάει. Ευπροσηγορία και κοινορημοσύνη. Μην το παίζεις ενδεής, χρωστάς ευγνωμοσύνη. Γιατί ενώ σιωπούσες, μιλούσαν εκείνοι. Βαθιές οι πληγές και τα δάκρυα βιτριόλι. Για να γιατρευτείς πρέπει να γονατίσουν όλοι. Η περίσταση απευκταία. Σε καταπίνει. Κάθε τους βάλσαμο πιο ευάλωτο σ’ αφήνει. 

Στα ‘πα, θα σου πουν, εγώ είμαι η αντίσταση. Κι έχω ένα τσιτάτο για άπασα περίπτωση. Έχω ιδεολογία, έχω αντίληψη. Δεν μένω στην περίληψη, αλλά το ψάχνω σε βάθος. Χωρίς φόβο και πάθος. Λάθος η εξίσωση. Παραμένεις άγνωστος χι. Θέλαν απαρέμφατο, μα βρήκαν μετοχή. Ενοχή, δικαιώματα, εξομολογητές. Εγώ είμαι έκπτωτος, οι άλλοι τιμητές. Μαχητές του δρόμου, αρουραίοι υπονόμου, υπεράνω του νόμου μόνο ο ελεύθερος νους. Που ορθώνεται επικυρίαρχος πάνω απ’ τους καπνούς. Μυσταγωγικούς, ασφυκτικούς. Περισπασμούς φθηνούς για τους αδιανόητους. Το ζέμα της φωτιάς είναι το θέμα. Που εγκαίει στο πετσί σου όσα έχουν γραμμένα και τα αλεξίθυμά σου πυρπολεί ένα-ένα. 

Μην νομίζεις, υποφέρω κι εγώ που κουβαλάω την κατάρα να δημιουργώ. Που βλέπω την αλήθεια και μ’ αρέσει γυμνή, ενώ κάθε σεμνότυφος την συγκάλυψη υμνεί. Αμνοί προς θυσία, φαντασία κι ελπίδα. Εσύ το αγνοούσες, εγώ όμως το είδα. Κάθε ρανίδα βούλησης θα σε στίψουν να χύσεις. Είναι κοφτερό του κόσμου το εγχειρίδιο χρήσης. Όταν προσπαθήσουν να αντιγνωμήσουν, αντανακλαστικά θα σου υπενθυμίσουν αυτό που πάντα μέσα σου ήξερες πως ήσουν. Πεισματάρης. Ενορατικός. Μέσος όρος και μόλις χρηστικός. Κι αν νομίζεις πως γράφω για να βγεις απ’ τη δίνη. Ούτε καν, αποποιούμαι ευθαρσώς την ευθύνη. Χωρίς ελεγείες εμένα τι θα μου μείνει;