Οι ιστορίες που διαλέγεις συχνά να αφηγείσαι πλέκουν τον κόσμο σου. Με νήματα κλωσμένα από άγουρες ιδέες και βαμμένα σε στέρνες ξέρηχες, σμιλεμένες απ’ τη σβελτάδα και το απαρήγορο της ζωής. Αν νομίζεις πως μπορείς ασύστολα να εξιστορείς κι ανώνυμος να παραμένεις, γελιέσαι. Οι συνειρμοί σου, χρώματα στις πλέξεις σου, ανάμεσα στο πυκνό, άγνωστο πλήθος αλάνθαστα σε ξεχωρίζουν. Κάθε φωνηεντισμός ένα θραύσμα του εαυτού σου ορθογραφεί. Και κάθε στιγμή σιωπής ονοματίζει τα διάκενα στο φάσμα της ψυχής σου. Αρκεί κάποιος ν’ ακούσει για να γνωρίσει ποιος είσαι, ο νους σου πώς δουλεύει, πού έχεις πάει και πού να φτάσεις θέλεις. Όχι γιατί εσύ μονάχα τούτες τις ιστορίες επαναλαμβάνεις. Μα ακριβώς γιατί ασυλλόγιστα τις μοιράζεσαι με άλλους. Κι εκείνοι παραπέρα τις διακινούν κατ’ όπως κρίνουν δέον, αφού σου αντιχαρίσουν κάποιες απ’ τις δικές τους. Καμιά ιστορία δεν επέζησε, εξάλλου, χάρη στο πλατάγισμα από ένα και μόνο ζευγάρι χείλη. Θέλει ειπώματα πολλά και διάφορα για να στεριώσει. Θέλει να φτάσει