Ευχαριστούμε Που Δεν Καπνίζετε

Οι ιστορίες που διαλέγεις συχνά να αφηγείσαι πλέκουν τον κόσμο σου. Με νήματα κλωσμένα από άγουρες ιδέες και βαμμένα σε στέρνες ξέρηχες, σμιλεμένες απ’ τη σβελτάδα και το απαρήγορο της ζωής. Αν νομίζεις πως μπορείς ασύστολα να εξιστορείς κι ανώνυμος να παραμένεις, γελιέσαι. Οι συνειρμοί σου, χρώματα στις πλέξεις σου, ανάμεσα στο πυκνό, άγνωστο πλήθος αλάνθαστα σε ξεχωρίζουν. Κάθε φωνηεντισμός ένα θραύσμα του εαυτού σου ορθογραφεί. Και κάθε στιγμή σιωπής ονοματίζει τα διάκενα στο φάσμα της ψυχής σου. Αρκεί κάποιος ν’ ακούσει για να γνωρίσει ποιος είσαι, ο νους σου πώς δουλεύει, πού έχεις πάει και πού να φτάσεις θέλεις.

Όχι γιατί εσύ μονάχα τούτες τις ιστορίες επαναλαμβάνεις. Μα ακριβώς γιατί ασυλλόγιστα τις μοιράζεσαι με άλλους. Κι εκείνοι παραπέρα τις διακινούν κατ’ όπως κρίνουν δέον, αφού σου αντιχαρίσουν κάποιες απ’ τις δικές τους. Καμιά ιστορία δεν επέζησε, εξάλλου, χάρη στο πλατάγισμα από ένα και μόνο ζευγάρι χείλη. Θέλει ειπώματα πολλά και διάφορα για να στεριώσει. Θέλει να φτάσει μακριά και να γυρίσει πίσω αγνώριστη. Και πάνω στα περάσματα σώματα ασυμβίβαστα να φτιάξει. Στηθάγχη και θάμβος. Φτερά και ορνεόνυχα. Πρωτότυπα, αντίτυπα, κακέκτυπα, κλεψίτυπα. Χωρίς εξαίρεση στο κατάφωτο, πολύβουο παζάρι της κοινής γνώμης καταλήγουν. Κι οι χαρακτήρες τους σε τιμή ευκαιρίας εκποιούνται.

Τα αδηφάγα τέρατα κι οι ατρόμητοι ήρωες. Οι σιδηρόφρακτοι παλαδίνοι και οι αγράμματοι χωριάτες. Οι ταπεινοί προσκυνητές και οι πανούργοι μάγοι. Οι άξεστοι δεσμοφύλακες και οι ελεήμονες κηπουροί. Κομμάτια ακόμα χρήσιμα για όποιον την τέχνη ξέρει. Τ’ αναγνωρίζεις. Μ’ αυτά να δουλέψεις πρέπει. Όλα είναι εσύ και μέσα σου ανασταίνονται και πάλλονται. Χορεύουν και παλεύουν. Έτοιμα να ξεχυθούν και αναπόδραστες πραγματικότητες να οικοδομήσουν κατά παραγγελία. Με λίθους περίτεχνα λαξευτούς των αυτονόητων. Και κονίαμα της βεβαιότητας και της αναντίρρητης αλήθειας. Αυτά πάλι ιστορίες θα γίνουν και να τα εμποδίσεις ολωσδιόλου δεν μπορείς. Κι αν όχι τα δικά σου, τότε των άλλων.

Δυο πράγματα ν’ αποφασίσεις πρέπει. Σε ποιο υλικό θα χαρίσεις τον αέρα απ’ τα πνευμόνια σου. Και τι μ’ αυτό να χτίσεις θέλεις. Δεν είσαι ανήμπορος. Ούτε και άμοιρος ευθυνών. Αν είναι τα μάγουλα τρύπιο μαγκάλι, τον καπνό που σκορπάς αναπνέεις. Κι αν η γλώσσα κάρβουνο, η δικιά σου η στάχτη τις καθαρές σελίδες μουτζουρώνει. Για όσο το σκοτάδι μονάχα ομολογείς, το σκοτάδι μονάχα θα βλέπεις και στο σκοτάδι μονάχα θ’ αναγκάζεσαι να ζεις. Οι άνθρωποι αφηγούνται ιστορίες. Ακούς για να μάθεις τι γίνεται στο τέλος. Κι έπειτα οι ιστορίες αφηγούνται ανθρώπους. Μαθαίνεις να μη γίνεσαι ό,τι ακούγεται εξαρχής.