Δεν έμαθα στα λόγια μου να ρίχνουν στην καρδιά. Κι έτσι δεν βυθίζονται, στο νου εξοστρακίζονται και μένουν στα ρηχά . Γιατί κακώς θεώρησα καθώς τα βαθμονόμησα πως, ψηλά ώστε να φτάσουν, ψηλά να βλέπουν πρέπει. Όσα αξίζουν να σωθούν, στον άνεμο σα απλωθούν, θα βρουν ανάσα και φωνή και σάλπιγγα χρυσοδιπλογυριστή για ν’ αναγγέλλουν έπη. Ενώ τα λοιπά περίλυπα, έχοντας λοξεύσει χάμω, θα πνίγονται σε λάσπες, θα σβήνονται στην άμμο. Μοιάζει έφοδος μελετημένη. Αδιαφορεί ωστόσο ο απείθαρχος πύργος που ολοένα τα δέοντα λάβαρα υφαίνει. Απ’ των κεραυνών το ηλεκτρικό γαλάζιο απαστράπτων. Ο γεμάτος κλαγγές από τιτάνια γρανάζια λογισμών και πραγμάτων. Το χτύπημα μεσόστηθα, απ’ όταν το πρωτογνώρισα, δεν το ‘βρα ευγενές. Να μη στοχεύω χαμηλά, κάτω απ’ τη μύτη του ντουνιά, όχι μονάχα δίκαιο, μ’ απλό και προφανές. Έτσι χωρίς προσκόμματα, με λίστες και ονόματα, βαριά και κατακούτελα αμόλαγα βολές. Μα το κεφάλι δεν γνωρίζει τι θα πει εξημέρωμα κι ό,τι μοιάζει να ουρλιάζει πάντα λύκο το φωνάζει κι αμπαρώνε