‘Με ποιο δικαίωμα συλλέγεις όση βαστάω ασημόσκονη κι όση στων ρούχων τις πτυχές τρυπώνει δόλια; Για να καμώνεσαι πως φτιάχνεις κόσμους ζωντανούς, αρτιμελείς, μ’ εκλάμψεις κι αντανακλάσεις; Αν είσαι μάστορας και κόσμους ανασταίνεις από της λήθης το ασχημάτιστο, τι τάχα θέλεις τη δικιά μου ταπεινή ουσία; Στο λέω καθαρά, η μαστοριά σου τούτη εμένα με προσβάλει. Γιατί κατά πως θέλεις μοναχά θα πλέξεις αυτές τις ίνες που ξέκλωσες λαθραία. Αλήθεια, το περίγραμμα μπορεί να στο χαλάλιζα, αν είχες την ευγενή προαίρεση απλά να το ζητήσεις. Αυτός, ωστόσο, ο σπινθήρας επάνω στο ακρόχειλο είναι δικός μου. Είμαι εγώ. Κάτω τα χέρια.’ Αυτά μου είπε και μου βαλε να πιω νερό. Είχε στις κινήσεις της μια γαλήνια στοργή που όλως παραδόξως έμοιαζε να υπογραμμίζει την ένταση αυτού του απρόκλητου μανιφέστου. Δεν ήμουν σίγουρος πώς έπρεπε ν’ αντιδράσω. Σήκωσα το ποτήρι αναντίρρητα. Κατηγορούσε άραγε εμένα; Αδύνατο! Είμαι υπεράνω υποψίας. Οι κόσμοι μου εμένα δεν έχουν δανεικές εκλάμψεις -ίσως δεν έχουν εκ