Ξεκίνησε να λέει ένας φίλος: “Μ’ αρέσουν οι σκέψεις. Έρχονται, κάθονται στο δίπλα τραπέζι και πιάνουν ψιλή κουβεντούλα. Έχουν πάντα απ’ εκείνες τις υπερκόσμιες συζητήσεις που κάθε παρέα που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να κάνει. Κάθε τόσο ξεσπάνε σε γέλια. Μειδιώ κι εγώ, φορτισμένος τη θετική τους ενέργεια. Χωρίς να το πάρω χαμπάρι έχω εμπλακεί σ’ ό,τι λένε και παρακολουθώ ανελλιπώς. Ίσως κιόλας να ‘χω γείρει κάπως άκομψα στο μέρος τους λησμονώντας προσχήματα. Εκείνες δεν μοιάζουν να ενοχλούνται. Κάθε άλλο! Θαρρείς επίτηδες, τότε ξεκινούν τα πικάντικα και δώσ’ του χάχανα και ματιού κλεισίματα και ποτηριών τσουγκρίσματα κι εβίβα. Αναγνωρίζω το μυστηριακό της στιγμής κι ενστικτωδώς σηκώνω κι εγώ το ποτήρι για πρόποση. Πριν καλά-καλά αντιληφθώ το τεταμένο μου χέρι, ανταποδίδουν. Χαμογελώ αμήχανα. Ανασηκώνονται και με κινήσεις ανάλαφρες βρίσκονται δίπλα μου και με κυκλώνουν. Δεν είναι πια ομήγυρη άλλη, μα μία και μόνη, η δικιά μου, πολυπληθής και θυμώδης. Παραγγέλνουν και πίνουμε στη