Όσα σε δένουν στη γη και το σώμα σου λάσπες φορτώνουν. Όσα αρπάζουν κομμάτια του νου και τα πετούν στη φωτιά . Όσα ανάσες χαρίζουν γλυκιές και τα πανιά σου φουσκώνουν. Όσα σε ξεθεώνουν και στα γόνατα πέφτεις να λες προσευχές. Όσα δακρύζουν κι ανθίζουν, στριφογυρίζουν, αντοχές διαμελίζουν κι άσυλο ζητάνε μετά. Όλα αυτά μην τ’ αρνείσαι. Μην προσποιείσαι πως δεν σ’ επισκεφτήκαν ποτέ. Στα χείλη σου δώσε την άδεια να ξεκλειδώσουν. Ν’ αφήσουν έξω να βγει ό,τι γράφει η ψυχή. Τ’ απελεύθερα λόγια να δεις τελικά θα σε σώσουν κι από πηγάδι που ‘ναι τάχα στεγνό θ’ αναβλύσει πηγή. Κι αν ξύδι, νομίζεις, θα χύσεις και θα σπείρεις αγκάθια. Κι αν τρέμεις πως όσα κι αν πεις δε θ’ ακούσει αλήθεια κανείς. Κι αν έτοιμος είσαι τις σκέψεις και πάλι να θάψεις, το φτυάρι να κάψεις και να ντυθείς ενοχικά τη σιωπή . Ανατροπή. Λύσε τα μέλη που ‘χεις στ’ αμέτοχο σφιχτοδέσει. Να μην μείνουν στη μέση και σαπίσουν εκεί. Άφησέ τα να χειρονομήσουν, να ξενυχτήσουν και πύργους στην άμμο να χτίσουν. Παράλληλα σ’ όσα πλά